Czy jesteś profesjonalistą?

Niektóre treści i reklamy zawarte na tej stronie przeznaczone są wyłącznie dla profesjonalistów związanych z weterynarią

Przechodząc do witryny www.weterynarianews.pl zaznaczając – Tak, JESTEM PROFESJONALISTĄ oświadczam,że jestem świadoma/świadomy, iż niektóre z komunikatów reklamowych i treści na stronie przeznaczone są wyłącznie dla profesjonalistów, oraz jestem osobą posiadającą wykształcenie medyczne lub jestem przedsiębiorcą zainteresowanym ofertą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Nie jestem profesionalistą

Choroby zapalne. Polipy jamy nosowo-gardłowej

Patofizjologia

Polipy nosa, jamy nosowo-gardłowej oraz uszu są utworzone z włóknistej tkanki zapalnej, prawdopodobnie wywodzącej się z obszaru trąbki Eustachiusza. Mogą się tworzyć w obrębie ucha środkowego i wewnętrznego, a także w gardle i jamie nosowej. Częściej stwierdzane są u kotów niż u psów. Choć podejrzewa się, że polipy mają tło zakaźne, do tej pory w badaniach hodowlanych oraz PCR nie udało się wykazać drobnoustrojów, które mogłyby być zaangażowane w proces ich powstawania (Veir et al., 2002).

Wywiad i opis zwierzęcia

Polipy jamy nosowo-gardłowej najczęściej rozpoznaje się u kotów, zwłaszcza w wieku poniżej 12 miesięcy. Zdarza się, że nie są wykrywane aż do osiągnięcia przez zwierzę wieku dorosłego. Obecność polipów w nosie, jamie nosowo-gardłowej lub w gardle jest przyczyną chrapliwego oddychania, któremu towarzyszy wypływ z nosa, utrata apetytu, dławienie oraz przejściowa niedrożność górnych dróg oddechowych. Polipy w kanale słuchowym są przyczyną przewlekle utrzymującego się wypływu z ucha i potrząsania głową przez zwierzę. U pacjentów, u których doszło do rozwoju zapalenia ucha środkowego, stwierdza się przekrzywienie głowy, niezborność, zeza, porażenie nerwu twarzowego lub zespół Hornera.

c04f014

 

Fot. 4.14. Zdjęcie radiologiczne 8-miesięcznej samicy, u której od miesiąca obserwowano utrudnione oddychanie. Przepływ powietrza przez obie jamy nosowe był upośledzony. Na zdjęciu wykonanym w projekcji profilowej w obrębie nosogardzieli widać zagęszczenia spowodowane obecnością tkanek miękkich, zlokalizowanych brzusznie w stosunku do puszki bębenkowej (A). Na radiogramie wykonanym w projekcji grzbietowo-brzusznej widać asymetrię puszek bębenkowych, wypełnienie prawej puszki płynem i pogrubienie kości prawej puszki. Zmianom tym towarzyszyło prawostronne zapalenie ucha środkowego (B).

c04f013

Fot. 4.15. Obecność polipów w nosogardzieli, wykazanych w badaniu endoskopowym.

Badanie kliniczne

Polipy w jamie nosowej lub nosowo-gardłowej są przyczyną jedno- lub obustronnych zaburzeń przepływu powietrza przez wymienione struktury. Ich obecność w nosogardzieli, nad podniebieniem miękkim, można wykazać w badaniu palpacyjnym. Jeśli są zlokalizowane w kanale słuchowym, towarzyszy im z reguły zapalenie ucha zewnętrznego oraz występowanie mas tkankowych w kanale słuchowym. Jeżeli zaś zmiany te dotyczą ucha środkowego, może dojść do uwypuklenia błony bębenkowej.

Rozpoznanie

W przypadku podejrzenia polipów w nosogardzieli należy wykonać zdjęcie radiologiczne okolicy gardła w projekcji profilowej i grzbietowo-brzusznej, aby wykazać ich obecność w tej części układu oddechowego bądź potwierdzić zapalenie ucha środkowego (fot. 4.14).

Przed rozpoczęciem leczenia wskazane jest wykonanie badania TK. W 50-80% przypadków polipów procesem chorobowym objęta jest puszka bębenkowa. Stwierdzenie w TK nieprawidłowości w obrębie puszki bębenkowej stanowi wskazanie do rozpoczęcia bardziej efektywnego leczenia. Wyniki badania neurologicznego, o ile zostanie ono przeprowadzone, u niektórych kotów mogą potwierdzić głuchotę. Należy bezwzględnie informować właściciela o tym, że zwierzęta nawet po udanym zabiegu mogą pozostać głuche (Anders et al., 2008).

Oglądając kanał słuchowy, gardło, nosogardziel czy jamę nosową, często można stwierdzić obecność w ich obrębie polipów, jednak by badanie to można było przeprowadzić dokładnie, niekiedy trzeba zastosować znieczulenie ogólne. Najlepiej do badania nadaje się giętki endoskop (fot. 4.15), jednak można je też wykonać przez odciągnięcie podniebienia miękkiego w kierunku donosowym i obejrzenie nosogardzieli za pomocą lusterka dentystycznego.

Leczenie

Początkowo leczenie obejmuje odciągnięcie i przerwanie połączenia polipów z szypułą, na której są osadzone, przy czym u kotów z zajęciem puszki bębenkowej takie postępowanie może prowadzić do wznowy choroby. Postępowanie z pacjentem z zajętą puszką bębenkową obejmuje jedno- lub obustronną osteotomię i pobranie próbek do badań mikrobiologicznych w kierunku bakterii tlenowych i beztlenowych. Odpowiednio dobrana antybiotykoterapia ma za zadanie zwalczyć zakażenie ucha środkowego. W celu usunięcia dużych polipów nosogardzieli konieczne może być uzyskanie dostępu do tego rejonu od strony brzusznej podniebienia w linii pośrodkowej.

Rokowanie

Powikłania po zabiegu chirurgicznym notuje się stosunkowo często, jednak zazwyczaj mają one charakter przemijający i obejmują zwężenie źrenic, zapadnięcie gałki ocznej i wypadnięcie trzeciej powieki (zespół Hornera). Nieprawidłowości te stwierdza się u 80% pacjentów po zabiegu osteotomii oraz u pacjentów, u których doszło do rozwoju zapalenia ucha wewnętrznego z towarzyszącymi mu potrząsaniem głową, zezem i niezbornością. U ponad 50% chorych kotów dochodzi do nawrotów polipów. Dotyczy to zwłaszcza osobników z zajętymi puszkami bębenkowymi, u których polipy usuwano przez ich oderwanie od szypuły (Veir et al., 2002).


Autor:
Lynelle R. Johnson
Artykuł jest fragmentem książki „Choroby układu oddechowego psów i kotów”, Wydawnictwo Galaktyka, 2014.

 

Nasi klienci