Pacjent skierowany na konsultację onkologiczną z rozpoznaniem histopatologicznym usuniętego guza skórnego: mastocytoma G2. Po 4 tygodniach od pierwszego zabiegu nowy guz średnicy 2 cm. Guz usunięto, zalecono chemioterapię. Ze względu na brak zgody właścicieli na leczenie wykonywano regularne kontrole: po 2 mies. od zabiegu w THERIOS stwierdzono niewielkie guzki przerzutowe w płucach, po kolejnym miesiącu pojawił się nowy guz skórny.

Do przychodni trafiła 10-letnia wielorasowa suka o wadze 23 kg z guzami na szyi (fot. 1). Z wywiadu wynikało, że pierwszy guzek pojawił się około 10 miesięcy wcześniej. Został on usunięty bez badania histopatologicznego. Z czasem doszło do pojawiania się 3 nowych guzków o bardzo szybkim tempie wzrostu. W przeciągu 2 tygodni jeden z nich zaczął wrastać pod łopatkę, prowadząc do silnej kulawizny. Zdecydowano o natychmiastowym zabiegu. Umiejscowienie największego guza, jego rozmiary i ekspansja rokowały źle.

W pierwszej i drugiej części artykułu* krótko scharakteryzowaliśmy syringohydromyelię jako stosunkowo nową – w medycynie weterynaryjnej – jednostkę chorobową. W sposób bardzo oględny wspomnieliśmy o etiologii i bezpośrednich przyczynach prowadzących do jej rozwoju. Omówiliśmy sprawy dotyczące diagnostyki zarówno tej przyżyciowej, a więc związanej z diagnostyką obrazową, w tym z podstawową rolą rezonansu magnetycznego w tejże diagnostyce, jak i sprawy dotyczące diagnostyki histopatologicznej. W podobny sposób opisaliśmy kwestie leczenia, wspominając o dwutorowości postępowania, a więc o istniejących możliwościach leczenia farmakologicznego oraz leczenia zdecydowanie bardziej inwazyjnego, jakim bez wątpienia pozostaje postępowanie chirurgiczne.

W pierwszej części artykułu* krótko scharakteryzowaliśmy syringohydromyelię jako stosunkowo nową – w medycynie weterynaryjnej – jednostkę chorobową. W sposób bardzo oględny wspomnieliśmy o etiologii i bezpośrednich przyczynach prowadzących do jej rozwoju. Dość skrótowo potraktowaliśmy również sprawy dotyczące diagnostyki, zarówno tej przyżyciowej, a więc związanej z diagnostyką obrazową, w tym z podstawową rolą rezonansu magnetycznego w tejże […]

Syringohydromyelia (SM), inaczej nazywana wodordzeniem, jest niezwykle ważną i, co najważniejsze, dopiero niedawno opisaną w medycynie weterynaryjnej jednostką chorobową, o której cały czas niewiele wiemy. W jej przebiegu dochodzi do pojawienia się w tkance nerwowej, tworzącej rdzeń kręgowy, jam lub przestrzeni wypełnionych przez płyn mózgowo-rdzeniowy. Dotyczy to przede wszystkim jego odcinka szyjnego, czyli położonego w […]

Pacjent: pies, 8 lat, mieszaniec Wywiad: od kilku tygodni nasilające się objawy w formie przyspieszonego, pogłębionego oddechu, bez wpływu na zachowanie psa. Badanie kliniczne: przyspieszony oddech, tachykardia, tony sercowe przytłumione, intensywna praca klatką piersiową, czas włośniczkowy poniżej 2 sekund, przekrwione widoczne błony śluzowe, temperatura 40,0°C. Postępowanie: antybiotykoterapia, zbicie temperatury lekami przeciwgorączkowymi, diuretyki; zalecenie: RTG klatki piersiowej. Po […]

Zapalenie trzustki wydaje się być znane każdemu lekarzowi weterynarii. Jednak kiedy trzeba się zastanowić, jak je diagnozować i leczyć, okazuje się, że wiadomości są szczątkowe. Warto więc poruszyć ten temat, tym bardziej, że w rękach lekarzy weterynarii znajduje się obecnie wiele narzędzi ułatwiających postawienie rozpoznania. Warto zacząć od kilku słów na temat anatomii i fizjologii […]

Nerki spełniają wiele istotnych funkcji w organizmie, najważniejszą z nich jest zachowanie homeostazy. Dzieje się tak dzięki: utrzymaniu stałej równowagi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej, utrzymywaniu stałego ciśnienia osmotycznego, usuwaniu produktów przemiany materii, wchłanianiu zwrotnemu z moczu pierwotnego niezbędnych substancji, np. glukozy. Nerki spełniają także ważne funkcje wewnątrzwydzielnicze, jak synteza erytropoetyny, reniny, prostaglandyn. W nerkach zachodzi również […]

Zespoły paranowotworowe to zespoły objawów chorobowych spowodowane przez nowotwór, ale nie poprzez bezpośrednie uszkodzenie tkanek czy jego przerzuty, lecz przez czynniki uwalniane w wyniku nowotworzenia. U zwierząt towarzyszących najlepiej poznano zespoły paraneoplastyczne u psów [1]. Mechanizm działania prowadzący do ujawnienia się objawów klinicznych opiera się u psów, analogicznie jak u ludzi, na [2]: • wydzielaniu […]