Chejletieloza (Cheyletiellosis), nie należy do najpowszechniej występujących dermatoz ektopasożytniczych u zwierząt towarzyszących. W przypadku psów to niewiele ponad 2% wszystkich chorób skóry, u kotów choroba stwierdzana jest rzadziej. Przypadki cheiletelozy notowane są również u innych gatunków, szczególnie powszechnie u gryzoni i zajęczaków sporadycznie również u zwierząt gospodarskich.  Czynnikiem odpowiedzialnym za chorobę są roztocza z rodzaju Cheyletiella, przy czym u psów najczęściej występuje  C. yasguri,  u kotów jest to zwykle  C. blakei,  u królików  C. parasitovax (8). Roztoczni nie jest bezwzględnie przystosowany do określonego gatunku żywiciela i możliwe jest zarażenie się poszczególnych gatunków żywicieli przez różne gatunki z rodzaju  Cheyletiella. Choroba traktowana jest jako potencjalna zoonoza, których inwazja wyjątkowo może dotyczyć również człowieka. W przypadkach zarażenia się ludzi zwykle objawy występują przejściowo i lokalizują się rękach oraz klatce piersiowej. Zarażenie następuje w wyniku  bezpośredniego kontaktu ze zwierzęciem zarażonym lub rzadziej z przedmiotami na których są obecne roztocza. Zarażenie ze środowiska nie jest powszechne ponieważ, poza żywicielem pasożyt żyje stosunkowo krótko (samice 10 dni, samce i postacie rozwojowe ok. 2 dni). Opisano przypadki bezobjawowego nosicielstwa pasożytów prowadzącego do zarażania się właścicieli zwierząt.

Otodectoza czyli inwazja świerzbowca Otodectectes cynotis jest najczyściej rozpoznawaną chorobą  ektopasożytniczą u kotów. Problem ten jest najpowszechniejszą przyczyną zapalenia zewnętrznego przewodu słuchowego u tego gatunku, a różne badania szacują, że odpowiada on za nawet 85% przypadków tej choroby u kotów. Świerzbowic O. cyotis  nie jest wyłącznym problemem kotów, pasożytuje on ponadto u psów, fretek, gdzie jest też jest przyczyną zapalenia ucha zewnętrznego. U psów na chorobę najbardziej podatne są rasy miniaturowe jak yorkshire teriery czy malatańczyki. Inwazja otodectes cynotis opisywana była u ludzi, choroba jest więc zoonozą.

Pacjent: Odzia, berneński pies pasterski, samica, 7 lat. Wywiad: Pacjentka przyjęta o godzinie 1 w nocy, po porodzie naturalnym, który miał miejsce 6 dni wcześniej. Miot składał się z 10 szczeniąt, poród bez komplikacji. Opiekunowie zaobserwowali dyszenie, niepokój, suka nie mogła się podnieść. Czas trwania objawów ok. 2 godziny. Z wywiadu wynikało, że symptomy dotyczyły […]

Rasy TTB – terriery typu bull – należą do grupy 3, sekcji 3 wg klasyfikacji FCI. Zaliczamy do nich: • american staffordshire terriera, • bulteriera, miniaturowego, • bulteriera, • staffordshire bull terriera. Poza FCI istnieje kilka ras TTB niezrzeszonych w FCI, np.: american pit bull terrier, american bully, irish staffordshire terrier czy gull terrier (pakistani […]

Cukrzyca u kotów charakteryzuje się insulinoopornością i zaburzeniami wydzielania insuliny; jej częstość wzrasta po części ze względu na czynniki związane ze stylem życia, w tym przebywanie w czterech ścianach domu i brak aktywności fizycznej [1, 2, 3]. Szczupłe koty o niskiej wrażliwości na insulinę wykazują predyspozycję do upośledzenia tolerancji glukozy z następowym przyrostem masy ciała […]

Przewlekły ból u psów jest złożonym zagadnieniem, a jego ocena bywa diagnostycznie trudna. Lekarz weterynarii podczas wizyty psa w gabinecie nie ma odpowiednich warunków do jego rzetelnej oceny. Dlatego też przygotowano kwestionariusze przeznaczone dla właścicieli, którzy odpowiednio poinstruowani, mogą zebrać cenne informacje o poziomie bólu zwierzęcia. W publikowanej pracy przedstawione zostały pokrótce zagadnienia przewlekłego bólu u psów oraz kwestionariusz Canine Brief Pain Inventory, który może stanowić narzędzie do pozyskiwania informacji o odczuwanym przez zwierzę bólu i stopniu, w jaki wpływa on na jego codzienne funkcjonowanie.

Pacjent skierowany na konsultację onkologiczną z rozpoznaniem histopatologicznym usuniętego guza skórnego: mastocytoma G2. Po 4 tygodniach od pierwszego zabiegu nowy guz średnicy 2 cm. Guz usunięto, zalecono chemioterapię. Ze względu na brak zgody właścicieli na leczenie wykonywano regularne kontrole: po 2 mies. od zabiegu w THERIOS stwierdzono niewielkie guzki przerzutowe w płucach, po kolejnym miesiącu pojawił się nowy guz skórny.

Do przychodni trafiła 10-letnia wielorasowa suka o wadze 23 kg z guzami na szyi (fot. 1). Z wywiadu wynikało, że pierwszy guzek pojawił się około 10 miesięcy wcześniej. Został on usunięty bez badania histopatologicznego. Z czasem doszło do pojawiania się 3 nowych guzków o bardzo szybkim tempie wzrostu. W przeciągu 2 tygodni jeden z nich zaczął wrastać pod łopatkę, prowadząc do silnej kulawizny. Zdecydowano o natychmiastowym zabiegu. Umiejscowienie największego guza, jego rozmiary i ekspansja rokowały źle.

W pierwszej i drugiej części artykułu* krótko scharakteryzowaliśmy syringohydromyelię jako stosunkowo nową – w medycynie weterynaryjnej – jednostkę chorobową. W sposób bardzo oględny wspomnieliśmy o etiologii i bezpośrednich przyczynach prowadzących do jej rozwoju. Omówiliśmy sprawy dotyczące diagnostyki zarówno tej przyżyciowej, a więc związanej z diagnostyką obrazową, w tym z podstawową rolą rezonansu magnetycznego w tejże diagnostyce, jak i sprawy dotyczące diagnostyki histopatologicznej. W podobny sposób opisaliśmy kwestie leczenia, wspominając o dwutorowości postępowania, a więc o istniejących możliwościach leczenia farmakologicznego oraz leczenia zdecydowanie bardziej inwazyjnego, jakim bez wątpienia pozostaje postępowanie chirurgiczne.

W pierwszej części artykułu* krótko scharakteryzowaliśmy syringohydromyelię jako stosunkowo nową – w medycynie weterynaryjnej – jednostkę chorobową. W sposób bardzo oględny wspomnieliśmy o etiologii i bezpośrednich przyczynach prowadzących do jej rozwoju. Dość skrótowo potraktowaliśmy również sprawy dotyczące diagnostyki, zarówno tej przyżyciowej, a więc związanej z diagnostyką obrazową, w tym z podstawową rolą rezonansu magnetycznego w tejże […]