Jakie badania wykażą glistę lub tasiemca u psa?

Obecność pasożytów wewnętrznych u zwierząt domowych może manifestować się w różnoraki, czasem nieoczywisty dla laika sposób. Opiekunowie psów lub kotów powinni obserwować swoich podopiecznych, by w porę zauważyć ewentualne odstępstwa od normalnego zachowania zwierzaka. W poniższym artykule opiszemy najczęściej występujące pasożyty wewnętrzne u zwierząt domowych, wymienimy objawy chorobowe oraz najczęściej wykonywane badania diagnostyczne.

Zdjęcie ilustracyjne Adobe Stock

Pasożyty jelitowe u psów i kotów

Nawet najbardziej zadbany pies lub kot niewychodzący nigdy z mieszkania mogą paść ofiarą pasożytów wewnętrznych.

Drobnoustroje wykorzystują bowiem do infestacji:

• naturalne odruchy zwierząt: polowanie, drapanie się, wygryzanie sierści, wylizywanie łap i futra, zjadanie przypadkowych kawałków pożywienia z ziemi, picie ze zbiorników wodnych: kałuże, stawy itp.
• inne pasożyty, np. owady pożywiające się krwią zwierząt: komary, pchły, kleszcze, wszy, wszoły. Owady takie stają się wektorami chorobotwórczymi i z łatwością przenoszą patogeny na psy i koty oraz w niektórych przypadkach na ludzi.

Symptomy robaczycy u zwierzęcia domowego mogą przypominać w objawach zupełnie inne infekcje lub niegroźne, przelotne problemy gastryczno-oddechowe.

Przykład:

Jeśli kot, który do tej pory nie wykazywał oznak infekcji zacznie kasłać, prężyć się, podejmować próby wymiotów, a następnie mlaskać i przełykać ślinę, może w taki sposób manifestować obecność robaków w układzie oddechowym. Konieczne jest badanie kota w klinice weterynaryjnej, by potwierdzić lub wykluczyć inwazję endopasożytów.

Najczęstsze pasożyty zwierząt domowych

Do najczęściej występujących pasożytów u zwierząt domowych należą:

• pierwotniaki – babesia canis (psy), lamblia intestinalis (psy i koty), leishmania spp. (psy i koty), toxoplasma (koty)
• glisty – toxocara cati (koty) i canis (psy) oraz toxocara leonina (psy i koty)
• tasiemce – diphyllobothrium latum (psy i koty), echinococcus multilocularis (psy), mesocestoides lineatus (psy), taenia sp. (psy i koty)
• nicienie u psów – ancylostoma caninum, uncinaria stenocephala, trichuris vulpis, capilaria plica, angiostrongylus vasorum, dirofilaria repens i immitis

Opis wybranych chorób pasożytniczych u psów i kotów

Babeszjoza u psa – babesia canis

Babeszjoza jest niezwykle groźną dla psów chorobą pasożytniczą, której przyczyną jest obecność w organizmie pierwotniaka babesia canis.

Babesia canis to pierwotniak pasożytniczy, który potrzebuje do odbycia pełnego cyklu rozwojowego wektora i żywiciela -kleszcza.

Transmisja pierwotniaka odbywa się podczas żerowania zarażonego babesia kleszcza na ciele psa. Kleszcz podczas pożywiania się wyrzuca w układu pokarmowego cząsteczki śliny wraz z chorobotwórczymi drobnoustrojami.

W organizmie psa dochodzi do błyskawicznego rozwoju choroby. Pogorszenie się stanu zdrowia psa następuje w gwałtowny sposób. Opiekuna powinny zaniepokoić: apatia psa, niechęć do poruszania się, krwiomocz, bolesność w ruchach.

Czas w diagnostyce babeszjozy jest niezwykle istotny. Każda minuta może decydować o życiu psa.

Każdy z wyżej wymienionych symptomów powinien skłonić opiekuna do natychmiastowego szukania pomocy dla psa, nawet jeśli kleszcz nie został znaleziony w sierści zwierzęcia.

Diagnostyka babeszjozy

Lekarz weterynarii przyjmując psa z podejrzeniem babeszjozy natychmiast pobiera krew i na miejscu wykonuje wymaz. To stan bezpośredniego zagrożenia życia. Wynik potrzebny jest praktycznie natychmiast. Od szybkości podania leków zależy dalsze rokowanie na zdrowie i życie psa.

Giardioza u psa – Lambilia, Giardia

Giardioza to choroba o podłożu pasożytniczym dotykająca psy, wywoływana przez pierwotniaki z rodziny Giardia.

Na giardiozę zapadają głównie psy przebywające w dużych skupiskach (hostele, schroniska, hodowle) oraz zwierzęta o obniżonej odporności, czyli szczenięta, chore osobniki i psi seniorzy.

Dla wyżej wymienionych grup giardioza może okazać się chorobą śmiertelną. Giardioza wywołuje bowiem uporczywą, męczącą biegunkę, która w krótkim czasie może doprowadzić psa do odwodnienia, wycieńczenia i zgonu.

Diagnostyka giardiozy

Stwierdzenie obecności pasożyta odbywa się podczas wykonywania testów na obecność przeciwciał oraz w badaniu próbek odchodów chorego zwierzęcia. Lekarz weterynarii szuka w badaniu laboratoryjnym kału cyst pierwotniaka. Jedno badanie może nie wystarczyć, gdyż cysty pierwotniaka pojawiają się w odchodach żywiciela około 6 do 15 dnia od przeniknięcia do układu pokarmowego ofiary.

Dirofilarioza podskórna u psa – Dirofilaria repens

Dirofilarioza podskórna jest chorobą pasożytnicza wywoływaną przez obecność w organizmie psa nicieni Dirofilaria.

Pasożyt przedostaje się do krwioobiegu żywiciela podczas żerowania samicy komara na skórze. Z kolei komar zostaje zainfekowany podczas pożywiania się na chorym na dirofilarię osobniku.

Symptomami choroby są niewielkie (do 2 cm), bezbolesne guzki w tkance podskórnej psa. W tych miejscach gromadzi się pasożyt.

Dirofilarioza jest jeszcze dość rzadką chorobą u psów w naszym klimacie, lecz każdego roku przybywa czworonożnych pacjentów, u których diagnozuje się tę chorobę. Powodem jest ocieplenie klimatyczne pozwalające pasożytowi przejść wszelkie stadia rozwojowe. Nicień bowiem potrzebuje do rozwoju temperatury od 18 do 23^oC.

Diagnostyka dirofilariozy odbywa się przeważnie zupełnie przypadkowo. Lekarza weterynarii może podczas rutynowej wizyty psa zaniepokoić wygląd guzków, a w badaniu histopatologicznym okazuje się, że w zmienionych chorobowo miejscach są nicienie.

Jednorazowe badanie krwi może dać wynik fałszywie ujemny, jeśli próbka krwi zostanie pobrana w tej fazie rozwojowej nicienia, gdy mikrofilarie jeszcze nie przedostały się do krwioobiegu. Do pełnego badania potrzebne jest pobranie kilku próbek w różnym odstępie czasu.