Harmonogram odrobaczania szczeniąt

Odpowiedzialna opieka nad psem to nie tylko karmienie, pojenie i wychodzenie na spacer. To codzienna obserwacja podopiecznego, pielęgnacja futra, zębów i uszu oraz zapewnienie zwierzęciu profilaktyki przeciw chorobom i regularne odrobaczanie, zgodnie z wyznaczonymi przez lekarza weterynarii terminami. Stosowanie preparatów bójczych dla endo- i ektopasożytów, jakie zapewnimy naszym podopiecznym zaprocentuje również dla nas i naszych najbliższych, ponieważ wiele z patogenów zwierzęcych potrafi przekroczyć barierę gatunkową i przenieść się na człowieka wywołując nieprzyjemne, a czasami wręcz groźne choroby.

Zdjęcie ilustracyjne / Adobe Stock

Pasożyty zewnętrzne u psa

Do ektopasożytów żerujących na psach należą pchły, kleszcze, komary, wszy, nużeńce, świerzbowce, meszki i muchówki.

Pasożyty zewnętrzne żerują na krwi swojego żywiciela lub żywią się naskórkiem i płynami organicznymi.

Ugryzienie pasożytów zewnętrznych jest dla psów prawdziwym utrapieniem, gdyż wywołuje bolesny świąd, prowadząc do samookaleczania, ran, wtórnych infekcji, silnych reakcji alergicznych (APZS).

Owady pasożytnicze są wykorzystywane również przez inne pasożyty (wewnętrzne) do inwazji na układ pokarmowy lub krwionośny zwierzaka jako wektory chorobowe. Świąd i kompulsywne wydrapywanie ran schodzą wtedy na dalszy plan wobec całkiem realnego ryzyka zagrożenia zdrowia i życia psa.

Jednym z najgroźniejszych przykładów wektorów chorobowych jest kleszcz, który pożywiając się na krwi swego żywiciela, sam może być zarażony innymi patogenami, które przedostają się do organizmu psa podczas pożywiania się pajęczaka.

Kleszcze podczas żerowania może zarazić psa śmiertelnie niebezpieczna dla życia babeszjozą, boreliozą czy erlichiozą.

Profilaktyka przeciw pasożytom zewnętrznym, czasami tak niedoceniana, obejmuje zatem również parasol ochronny przed robakami wewnętrznymi, o czym powinni pamiętać zwłaszcza opiekunowie psów.

Zagrożenia i dyskomfort związany z inwazją ektopasożytów u psa

• Męczący, drażniący świąd
• Autoagresja, czyli samoczynne uszkodzenie powłok skórnych przez drapiącego się konwulsyjnie psa
• Infekcje wtórne skóry w uszkodzonych drapaniem miejscach
• Odczyny alergiczne
• APZS – atopowe pchle zapalenie skóry
• Choroby wektorowe
• Uszkodzenie i utrata słuchu (świerzbowiec uszny)

Pasożyty wewnętrzne u psa

Do robaków jelitowych atakujących organizm psa zaliczyć można w naszym klimacie tasiemce (bąblowiec, taenia, psi), glisty (psia i kocia), włosogłówki, tęgoryjce, lamblie, dirofilarie.

Droga transmisji robaków wewnętrznych

Pasożyty wewnętrzne przedostają się do organizmu żywiciela poprzez wrota układu pokarmowego, pysk zwierzęcia lub drogą prenatalną.

Pies połyka cysty lub jaja pasożyta wraz z ziemią, do której trafiają odchody chorego zwierzęcia.

Skażona pasożytami gleba może znajdować się na pożywieniu, w wodzie, na trawie, którą pies połyka, na łapach po kopaniu dołów, na sierści, po tarzaniu się. Do zarażenie może dojść wskutek zjedzenia upolowanego gryzonia, w narządach którego znajdują się larwy robaka w formie przetrwalnikowej.

Szczenięta mogą paść ofiarami inwazji pasożyta, gdy ich karmiąca matka zostanie zainfekowana robakami. Larwalna postać pasożyta przemieści się do układu pokarmowego szczeniąt wraz z mlekiem suki.

Specyficznym rodzajem infestacji jest droga prenatalna. Do zarażenia pasożytami nienarodzonego miotu dochodzi, gdy suka nie była odrobaczona przed kryciem, a w organizmie której bytował już pasożyt. Pod wpływem burzy hormonalnej u samicy w ciąży pasożyt aktywuje się z otorbionej formy i wraz z krwią przedostaje do worka owodniowego, gdzie atakuje nienarodzone szczenięta.

Symptomy robaków jelitowych u psa

• Powikłania układu pokarmowo-jelitowego
• Biegunki
• Zaparcia
• Wymioty
• Osłabienie
• Niedokrwistość
• Stany zapalne narządów wewnętrznych
• Gorączka
• Apatia
• Bóle
• Problemy związane z oddychaniem
• Kaszel
• Niedorozwój i zaburzenia wzrostowe u młodych osobników
• Śmierć w wyniku zatrucia organizmu lub zaczopowania ważnych organów wewnętrznych

Terminarz odrobaczania psów

Szczeniętom podaje się preparaty odrobaczające już od drugiego tygodnia życia. Czynność powtarzana jest systematycznie, co 14 dni, aż do odstawienia od mleka matki. Ostatnia dawka preparatu w tym okresie podawana jest dwa tygodnie po odstawieniu szczeniaka od matki. Suka karmiąca jest odrobaczana w tym samym czasie co jej młode. Starsze szczenięta odrobacza się w odstępach miesięcznych, aż do ukończenia szóstego miesiąca życia.

Dorosłe psy powinny być odrobaczane co najmniej co trzy miesiące. Odmiennym, częstszym harmonogramem obejmowane są psy polujące, pracujące oraz biorące udział w wystawach, zawodach i poddawane kryciu.