Jak poradzić sobie z pasożytami zewnętrznymi u kota?

Miłość do zwierząt domowych powinna iść w parze z odpowiedzialnością za ich dobrą kondycję fizyczną oraz psychiczną. Systematyczne szczepienie, regularne podawanie preparatów chroniących przed endo- i ektopasożytami to podstawa odpowiedzialnej postawy opiekunów kotów. Jakie pasożyty zewnętrzne zagrażają kotom? Czy koty domowe, kanapowce, które nigdy nie opuściły mieszkania również powinny być poddane profilaktyce zdrowotnej? Zapraszamy do zapoznania się z dalszą częścią artykułu o pasożytach zewnętrznych u kotów.

Zdjęcie ilustracyjne / Adobe Stock

Spis treści:

• Poznaj swego wroga. Pasożyty zewnętrzne atakujące kota
• Objawy choroby pasożytniczej
• Czemu kot niewychodzący powinien być odrobaczany?

Pasożyty zewnętrzne atakujące kota

Poznaj swojego wroga. Pasożyty atakujące kota możemy podzielić na dwie grupy: endo- i ektopasożyty.

Ektopasożyty to robaki zewnętrzne występujące u kota. Do najczęściej występujących należą:

•  wszy
• świerzbowce
• pchły

Świerzbowiec drążący koci

Świerzbowiec drążący koci Notoedres cati to agresywny pasożyt z grupy roztoczy. Choroba pasożytnicza przenoszona przez N. cati jest silnie zaraźliwa; wywołuje u kota silny i męczący świąd. Powodem świądu jest aktywność samicy świerzbowca drążącego, która ryje w wierzchniej warstwie skóry tunele i korytarze, by złożyć w nich jaja.

Swędząca skóra prowokuje kota do gwałtownego, kompulsywnego drapania, co w krótkim czasie prowadzi do głębokich ran na ciele zwierzęcia i do wtórnego zakażenia bakteryjnego.

Świerzbowiec drążący jest chorobą silnie zaraźliwą, zwłaszcza dla innych kotów z otoczenia chorego osobnika. Wystarczy przelotny kontakt, by choroba się przeniosła na kolejne zwierzę.

Jeśli posiadamy więcej niż jedno zwierzę w domu, a u jednego z nich został zdiagnozowany świerzbowiec drążący, należy objąć leczeniem wszystkie zwierzaki w domu. Ponadto należy starannie zdezynfekować posłania, miski, szczotki, koce i wszystkie miejsca, gdzie koty lubią przebywać.

Objawy świerzbowca drżącego kociego h2:

• wyraźne zaczerwienienie końcówek uszu
• miejscowe wyłysienie
• postępujące zaczerwienienie, obejmujące stopniowo resztę powierzchni ucha i całą głowę
• zainfekowane okolice odbytu (kot wylizując futro, przenosi infekcję w inne okolice ciała)
• silny świerzb prowadzący do ran
• zgrubiała skóra

Wprawdzie na świerzb drążący koci najczęściej zapadają koty żyjące dziko, w dużych skupiskach, w schroniska, gdzie warunki sanitarne pozostawiają sporo do życzenia, to przypadki N. cati zdarzają się również u kotów domowych.

Świerzbowiec uszny u kotów

Świerzbowiec uszny u kotów Otodectes cynotis wywoływany jest przez inny rodzaj pasożytniczego roztocza.

O.cynotis nie drąży tuneli pod skórą kota, a żyje i bytuje na powierzchni ucha zwierzaka i w jego kanałach słuchowych.

Otodektoza, choroba wywołana przez świerzbowca usznego jest infekcją silnie zakaźną. Transmisja odbywa się przez bezpośredni kontakt.

Objawy świerzbowca usznego u kotów: h2

• charakterystyczne potrząsanie głową
• ocieranie się o meble, ostre przedmioty
• pochylanie głowy w jednym kierunku
• silny świąd w okolicach uszu i głowy
• sucha, twarda, ciemna wydzielina wypadająca podczas drapania
• wydzielina nie powinna wydzielać zapachu, lecz w przypadku wtórnego zakażenia bakteryjnego, nieprzyjemny zapach może się pojawić

Leczenie otodektozy następuje po potwierdzeniu choroby. Do diagnozy potrzebne jest pobranie wyskrobin z ucha i zbadanie ich w warunkach laboratoryjnych.

Opiekun nie powinien sam podejmować się leczenia otodektozy u kota, gdyż nieumiejętne postepowanie może pogorszyć stan zdrowia kota i przyczynić się do zwiększenia bolesności lub utraty słuchu.

Pierwszym etapem leczenia jest oczyszczenie powierzchni ucha z wydzieliny. Następnie miejsca zajęte przez świerzbowca należy potraktować maścią lub kroplami dousznymi przepisanymi przez lekarza weterynarii.

Dodatkowo stosuje się preparaty przeciwświądowe, bakteriobójcze, przeciwgrzybiczne lub antybiotyki, jeśli nastąpiło zakażenie wtórne.

Pchła kocia

Pchła kocia Ctenocephalides felis to najczęściej spotykany pasożyt zewnętrzny u kotów, psów, ptaków czy zwierząt żyjących na wolności. Pchła to owad żywiący się krwią swojego żywiciela.

W naszym klimacie pchły żerowały na krwi żywicieli głównie w miesiącach ciepłych. Ocieplenie pogody oraz przeniesienie zwierząt towarzyszących do ogrzewanych mieszkań i domów, spowodowało, iż pchły mogą rozwijać się i żerować przez cały rok.

Czy kot niewychodzący powinien być odrobaczany

Wielu opiekunów kotów uważa, że skoro ich mruczący ulubieniec nie wychodzi na zewnątrz, to nie jest narażony na atak pasożytów. Przecież nie spotyka się z innymi zwierzętami ani nie zjada przypadkowego pożywienia upolowanego w lesie czy ogrodzie…

Niestety, to fałszywe poglądy.

Nawet kot pozostający całe życie w domu może być zarażony groźnymi pasożytami. W jaki sposób?

Pasożyta może przynieść do domu inne zwierzę, np. pies, jeśli mieszka z nami lub sam opiekun może na ubraniu przetransportować pchły ze śmietnika czy piwnicy.

Choroby pasożytnicze przenoszone przez pchły:

• APZS (Atopowe Pchle Zapalenie Skóry) – to choroba wywoływana przez alergizujące białko ze śliny pcheł. Podczas żerowania pchły na skórze kota dochodzi do kontaktu i przeniesienia alergizujących białek do krwioobiegu zwierzaka. Efektem jest silny świąd wywołujący odruch drapania i samookaleczania kota.
• Tasiemczyca – choroba wektorowa, przenoszona przez przekaźnika, pchłę. Zarażona jajami tasiemca pchła żeruje na skórze kota wywołując świąd. Kot drapie się, wylizuje i wygryza futro i przypadkowo połyka żerujące owady. Połknięte pchły zainfekowane jajami tasiemca stanowią wektor tasiemczycy. Tasiemiec, pasożyt jelitowy rozpoczyna wtedy ekspansję na organizm kota.

Jedynym skutecznym sposobem na ochronę kota przed pasożytami wewnętrznymi i zewnętrznymi jest staranne i regularne odrobaczanie i szczepienie kota. Nie należy zapominać o innych zwierzętach w domu. Każdy cykl odrobaczania powinien być przeprowadzany na wszystkich zwierzętach w domu jednocześnie.