Tasiemiec u kota

Jak rozpoznać tasiemca u kota?

Co wspólnego z tasiemcem mają pchły i wszoły? Jak kot może zarazić się tasiemczycą? Jak przeciwdziałać pasożytom i jak je zwalczać? Czy kot niewychodzący może zarazić się tasiemcem? Po odpowiedzi zapraszamy do dalszej części artykułu.

Zdjęcie ilustracyjne / Adobe Stock

Tasiemiec Dipylidium caninum

Tasiemiec Dipylidium caninum jest pasożytem wewnętrznym atakującym zarówno psy, jak i koty.

Dorosła postać tasiemca osiąga 40 – 45 cm. Tasiemce występują w każdej części świata. Atakują głównie psowate, koty i inne mięsożerne. Człowiek nie jest typowym przedstawicielem żywiciela ostatecznego dla tasiemca, lecz zdarzają się przypadki zarażenia. W organizmie człowieka pasożyt ten nie odbywa pełnego cyklu rozwojowego i ludzki żywiciel nie zaraża innych.

Do dokonania inwazji na zwierzęcego żywiciela, pasożyt potrzebuje gospodarza pośredniego: pchłę lub rzadziej wszołę.

Pchła zjada znajdujące się na skórze psa jaja tasiemca. Jaja zawierają cysticerkoidy, formy larwalne tasiemca zdolne do rozwoju w jelicie cienkim żywiciela ostatecznego.

Pchła żerując na psie, wywołuje świąd, który zwierzak stara się uśmierzyć gwałtownym drapaniem, wygryzaniem sierści i lizaniem bolesnych miejsc. W ten też sposób zjada pchły zakażone formą larwalną tasiemca.

Larwa tasiemca po przedostaniu się do układu pokarmowego psa, rozpoczyna wędrówkę do jelita cienkiego.

Tasiemce są obojniakami i nie potrzebują do reprodukcji osobnika odmiennej płci. Zapłodnione larwami jaja tasiemiec wydala wraz z członami ciała w kale żywiciela.

Czym grozi zarażenie tasiemcem?

Najczęściej opiekun psa nie zdaje sobie sprawy z faktu, iż jego podopieczny stał się obiektem inwazji tasiemca. Zanim dojdzie do jakichkolwiek oznak, może minąć wiele miesięcy.

Tasiemiec żywi się składnikami odżywczymi z jelita cienkiego, pozbawiając ich jednocześnie gospodarza. Pies gorzej się rozwija, gdyż jest zmuszony dzielić się cennym pokarmem. Tasiemiec powoduje stan zapalny ścianki jelita cienkiego i zaburzenia wchłaniania pokarmu. Stan okrywy włosowej pogarsza się, a toksyczne produkty metabolizmu tasiemca zatruwają organizm psa powodując złe samopoczucie i reakcje alergiczne.

Tasiemiec jest szczególnie niebezpieczny dla szczeniąt, psów w fazie wzrostowej słabszych osobników i psich seniorów. Walka układu odpornościowego z pasożytem osłabia zwierzę, co może łatwo spowodować inne choroby.

Szczenięta zarażone tasiemczycą mają zaburzony cykl wzrostowy i gorzej się rozwijają.

W przypadku masywnego ataku tasiemczycy, pasożyt może swą działalnością do tego stopnia zablokować czynności organów wewnętrznych, że dochodzi do śmierci zwierzęcia.

Czy człowiek może zarazić się tasiemcem?

Tak, choć rzadko. Najczęściej ofiarą padają małe dzieci, które połykają przypadkowo jaja tasiemca z sierści zwierzaka domowego.

U człowieka, jak i zdrowych zwierząt, tasiemczyca najczęściej występuje w formie bezobjawowej.

Widoczną oznaką zakażenia tasiemczycą jest specyficzne zachowanie psa, polegające na saneczkowaniu, czyli szorowaniu zadem po ziemi. Wydobywające się człony tasiemca z larwami powodują świąd odbytu. Chory pies może częściej niż zwykle wylizywać sobie również okolice odbytu.

Objawy zarażenia tasiemcem:

• Saneczkowanie
• Wylizywanie odbytu
• Obecność jaj (w formie ziarenek ryżu) w kale, na posłaniu, sierści
• Problemy układu pokarmowego: wymioty, wzdęcia, biegunki, na zmianę z zaparciami
• Oznaki psychiczne: niepokój, drażliwość, apatia, podniecenie.

Leczenie tasiemca i profilaktyka

Dobra wiadomość jest taka, że leczenie tasiemczycy jest stosunkowo proste. Lekarz weterynarii po postawieniu diagnozy na podstawie badania próbek kału, zleca kurację farmaceutykami.

Gorszą wiadomością jest informacja, iż bardzo trudno skutecznie pozbyć się zagrożenia.

Profilaktyka polega bowiem na wyeliminowaniu z otoczenia psa żywiciela pośredniego, pcheł lub wszoł.

Konieczne jest staranne zapobieganie pojawieniu się pcheł u domowego pupila poprzez stosowanie preparatów przeciw tym pasożytom zewnętrznym.

Do niedawna inwazje pcheł trwały w naszym klimacie tylko określoną, cieplejszą porę roku.

Wraz z ocieplaniem aury oraz wskutek przebywania w ogrzewanych pomieszczeniach, pchły mogą rozwijać się bez przeszkód przez cały rok.

W końcowym cyklu rozwojowym pcheł, owad przyjmuje postać larwy otoczonej kokonem. Larwa w ochronnym pancerzu spada na podłogę, między szczeliny desek, kanapy, we włókna dywanów czy chodników. Nawet codzienne sprzątanie nie jest wystarczającym sposobem na pozbycie się larw pcheł z mieszkania. Larwa posiada umiejętność kurczowego wczepienia się np. we włoski dywanu.

Preparaty przeciw pchłom nie działają na larwalną postać tego pasożyta, a wyłącznie dorosłą. Zatem jedynym skutecznym sposobem, by przeciwdziałać inwazji pcheł, a co za tym idzie, tasiemca, jest regularne zapobieganie pojawieniu się pasożyta na sierści psa czy kota.

Czy kot niewychodzący może zarazić się tasiemcem?

Choć może to brzmieć nieprawdopodobnie, to tak, może. Wystarczy bowiem, że raz zejdziemy do piwnicy czy śmietnika, gdzie żyją bezdomne szczury czy koty, a pchła przypadkowo może zostać przez nas zabrana do mieszkania, gdzie napotka swą przyszłą ofiarę, kota.

Wszystkie zwierzęta domowe, niezależnie czy wychodzą na spacery, czy nie – powinny być regularnie szczepione i odrobaczane.