Duszności u psa – czy to może być kaszel kenelowy? 

Pojedynczy atak kaszlu u psa, nie powiązany z innymi objawami, raczej nie jest niczym groźnym, natomiast jeśli pojawia się wraz z surowiczym katarem, dusznościami, gorączką oraz ogólnym spadkiem aktywności i apatią najprawdopodniej oznacza, że pies cierpi na kaszel kenelowy. W takim wypadku wizyta u specjalisty jest niezbędna.

W poniższym artykule opowiemy jak dochodzi do zarażenia kaszlem kenelowym, a także jakie są jego charakterystyczne objawy które mogą przyspieszyć rozpoznanie choroby. Odpowiemy na pytania dotyczące leczenia kaszlu kenelowego u psa, oraz przybliżymy zasady profilaktyki w tym zakresie. Zapraszamy!

Kaszel kenelowy – poważna choroba zakaźna 

Kaszel kenelowy to potoczna nazwa zakaźnego zapalenia oskrzeli i tchawicy. Z tego powodu kaszel kenelowy w terminologii medycznej występuje często pod fachowymi nazwami takimi jak bordetella lub parainfluenza – od nazw bakterii (bordetella bronchseptica– bakteria krztuśca) i wirusa (wirus parainfluenzy) odpowiedzialnych za choroby układu oddechowego, w tym kaszel kenelowy.

Informacje o kaszlu kenelowym możemy też szukać pod hasłem kaszel psiarniowy, co bezpośrednio oddaje jego charakter – wysoce zaraźnej i łatwo przenoszącej się chorobie występującej najczęściej i rozprzestrzeniającej się wyjątkowo szybko w dużych skupiskach psów, jak schroniska, hotele dla psów (ale również na wystawach, zawodach, treningach).

Kaszel kenelowy – jak dochodzi do zarażenia? 

Do zarażenia dochodzi drogą kropelkową, co oznacza, że patogeny wywołujące chorobę znajdują się w wydzielinach chorego psa. Dlatego, w większych skupiskach psów bardzo szybko jeden zaraża się od drugiego. Często nawet mówi się o wybuchu choroby w danym miejscu czy terenie. Nie oznacza to, że wyłącznie psy zgrupowane w takim miejscu są narażone na zachorowanie. W rzeczywistości równie łatwo może dojść do zarażenia podczas kontaktu z innym psem np. podczas spaceru, podczas korzystania z wspólnej miski z wodą w lecznicy czy markecie. Gdy chory pies znajomych obwącha nasze buty zostawiając na nich wydzielinę z nosa również taki kontakt psa w domu może skończyć się chorobą, gdyż zarazki na butach zostały przyniesione do nowego miejsca.

Objawy kaszlu kenelowego 

Od zarażenia, do pierwszych symptomów mija przeciętnie od 3 do 10 dni. W tym czasie, wirusy lub bakterie namnażają się i do początkowych objawów takich jak zmęczenie, brak apetytu, apatia dołączają kolejne, bardziej charakterystyczne i poważne, jak gorączka sięgająca do 40 stopni, duszności ze specyficznym suchym kaszlem, wysięk z nosa lub nawet ze spojówek. Rownocześnie z napadami kaszlu mogą się pojawić wymioty. Innym towarzyszącym objawem może być biegunka, lub – co szybciej zauważy lekarz weterynarii – powiększone węzły chłonne.

Kaszel kenelowy – które psy są najbardziej narażone ? 

Jest to zakaźna choroba układu oddechowego i zaatakować może zwierzę każdej rasy i w każdym wieku, jednak z uwagi na łatwość transmisji, w grupie o największym ryzyku są psy w skupiskach oraz o obniżonej odporności, a więc starsze, chore a także szczenięta. Warto więc pamiętać, że choroba może spotkać każdego pupila, za to sam jej przebieg zależny będzie już od ogólnego stanu zdrowia zwierzaka, warunków w jakich żyje, chorób towarzyszących. Na szczęści większość infekcji przebiega łagodnie tj. przypomina przeziębienie. Ciężki przebieg wymaga leczenia, a w skrajnych przypadkach może doprowadzić do śmierci.

Rozpoznanie, leczenie i profilaktyka kaszlu kenelowego 

Diagnozę stawia lekarz na podstawie rozpoznania typowych objawów, a samo leczenie uzależnione jest od intensywności przebiegu i rodzaju patogenu wywołującego stan chorobowy. W głównej mierze opiera się ono o zastosowanie leków objawowych czyli przeciwkaszlowych, przeciwgorączkowych a także podnoszących odporność. W przypadku infekcji bakteryjnej wskazana jest antybiotykoterapia. Jeśli w domu przebywają także inne zwierzęta zaleca się odizolowania chorego od zdrowych zwierząt, tym samym zmniejszając ryzyko zarażenia pozostałych a rekonwalescentowi zapewniając spokój na czas leczenia. W tym czasie należy również dbać o odpowiednie nawodnienie i odżywienie pacjenta. Można też zadbać o nawilżenie powierza w pomieszczeniu w którym przebywa pies, co pomoże w udrożnieniu nosa i oddychaniu.

Jeśli chodzi o profilaktykę, to najważniejszą i najefektywniejszą jej formą są szczepienia. Szczepić można już szczenięta (w wieku od 7 tygodni) a także dorosłe psy, preparatem w formie wziewnej zawiesiny do nosa. Szczepionka po wniknięciu do układu oddechowego potrzebuje ok 72 godziny na zbudowanie miejscowej odporności, która działać będzie ok roku dlatego powinna być cyklicznie powtarzana.