Robaki u psa – rodzaje endopasożytów i objawy choroby

Powszechność występowania pasożytów jelitowych u psów (około 85% populacji) wskazuje na konieczność ciągłej edukacji w parazytologii opiekunów zwierząt towarzyszących oraz osób zajmujących się psami zawodowo. Ponadto niektóre ze zwierzęcych chorób pasożytniczych posiadają potencjał przeskoczenia bariery gatunkowej i dotykają również ludzi. Co ważne, tematyka dotyczy również tych osób, które nigdy z psami nie miały kontaktu. Zapraszamy do lektury!

Zdjęcie ilustracyjne / Adobe Stock

Każdy pies może paść ofiarą pasożytów

Niezależnie od tego, ile wysiłku włoży opiekun w obserwację swojego podopiecznego na spacerze, pewnym jest, że pies i tak znajdzie sposób, by powąchać, polizać, zjeść źdźbło trawy, robaka, ślimaka czy oblizać łapy z piasku.

To może być właśnie moment infestacji, czyli wprowadzenia pasożyta do organizmu psa. Zwierzę zjadając lub wąchając leżący w otoczeniu przedmiot, odchody innych osobników, pijąc wodę z kałuży lub zjadając kilka ziaren ziemi zaraża się inwazyjnymi formami endopasożytów.

Jakie rodzaje pasożytów jelitowych zagrażają psom w naszej strefie klimatycznej?

• Tasiemce
• Nicienie
• Włosogłówki
• Tęgoryjce
• Pierwotniaki

Sposoby transmisji robaków jelitowych do organizmu żywiciela

Jak już wcześniej wskazywaliśmy, najczęściej psy zarażają się pasożytami jelitowymi poprzez wrota narządu gębowego, czyli pijąc lub zjadając zainfekowaną żywność.

Pies może zarazić się spożywając warzywa, brudne owoce, zabrudzone ziemią mięso, odchody chorych osobników lub zjadając np. resztki surowego mięsa po polowaniu. W tkankach upolowanych zwierząt mogą tkwić otorbione formy larw.

Innym sposobem infestacji jest droga prenatalna.

Jeśli suka przed kryciem była nosicielem uśpionych form robaków (np. glisty psiej lub kociej), to w ciąży pasożyt reaktywuje się, wznawia aktywność i wraz z krwią przedostaje do młodych w miocie, zarażając szczenięta jeszcze przed narodzinami.

Znając cykl rozwojowy endopasożytów lekarze weterynarii zalecają odrobaczać sukę przed kryciem, lecz czynność ta może okazać się niewystarczająco skuteczna. Otorbione larwy są niezwykle odporne na preparaty odrobaczające.

Po narodzinach cały miot (wraz z matką) powinien zostać odrobaczony, a procedura podawania specyfików bójczych dla pasożytów cyklicznie powtarzana.

Matka karmiąca swe młode również może w międzyczasie paść ofiarą endopasożytów i zarazić miot poprzez mleko, więc suka powinna być odrobaczana razem ze szczeniętami.

Diagnoza robaczycy u psa

Diagnozę stawia lekarz weterynarii po przeprowadzeniu wywiadu z opiekunem, po badaniu zwierzęcia i otrzymaniu z laboratorium wyników z pobranych próbek. Niewątpliwie jednak czujny i uważny opiekun psa jest niezastąpionym źródłem informacji i gwarancją zdrowia zwierzaka.

Objawy robaczycy u psa

• Problemy układu pokarmowo-jelitowego (biegunki, zaparcia, wymioty)
• Krew w kale
• Kaszel
• Odksztuszanie i przełykanie śliny
• Brak apetytu lub nadmierny apetyt przy racjonalnym żywieniu
• Wychudzenie przy prawidłowym apetycie
• Saneczkowanie
• Obecność robaków w bezpośredniej bliskości psa, na posłaniu, sierści

Kiedy należy odrobaczać psa?

Wyznaczeniem terminu odrobaczania zajmuje się lekarz weterynarii. Podawanie preparatów odrobaczających powinno być ściśle skorelowane w czasie z harmonogramem szczepień.

Pierwsze odrobaczanie

Szczenięta odrobacza się po ukończeniu drugiego tygodnia życia, a następnie czynność powtarza się co 14 dni, aż do przejścia szczeniaka na pokarm stały. Suka karmiąca młode powinna być odrobaczana w tym samym momencie, co miot.

Dorosłe osobniki odrobacza się biorąc pod uwagę kilka czynników: wiek psa, kondycję zdrowotną sposób życia i rodzaj karmy.

Standardowo dorosłe psy przebywające przy rodzinie powinny być odrobaczane 1 lub 2 razy w roku.

Zwierzęta pracujące, karmione świeżym mięsem, biorące udział w wystawach, polowaniach czy skierowane do hodowli i rozrodu, mają odmienny terminarz odrobaczania.