Świerzbowiec psi objawy, sposób zarażenia

Uporczywe drapanie się psa, potrząsanie głową, rany spowodowane wygryzaniem skóry i widoczna nerwowość zwierzaka to częsty powód do konsultacji u lekarza weterynarii. Powodów świądu u psa może być kilka: inwazja pasożytów zewnętrznych (np. pcheł), alergiczne reakcje na karmę, białko ze śliny pcheł lub czynniki środowiskowe. Może to być również świerzbowiec psi, pajęczak należący do grupy roztoczy. W poniższym artykule przybliżymy tematykę świerzbowca psiego. Zapraszamy do lektury!

Świerzbowiec drążący u psa Sarcoptes scabiei (var. canis)

Świerzbowiec drążący psi to ektopasożyt żerujący na skórze zwierząt towarzyszących, takich jak psy, koty czy kawie domowe, lecz również jest niebezpieczna dla opiekunów zwierzaków. Sarkopotoza, choroba wywołana zmasowaną inwazją świerzbowca drżącego posiada potencjał zoonotyczny, gdyż może przeniknąć granicę gatunku i zaatakować człowieka.

Do zarażenia świerzbowcem drążącym wystarczy kontakt z innym, zakażonym zwierzęciem lub korzystanie z tych samych przedmiotów, przyrządów higienicznych czy legowisk. Pora roku czy rasa zwierzęcia nie ma większego znaczenia przy inwazji świerzbowca, choć najczęściej obserwuje się rozwój dermatozy u zwierząt bezdomnych, zaniedbanych i słabszych.

Świerzbowiec drążący to niewielki pajęczak o rozmiarach od 0,3 mm do 0,4 mm. Po przedostaniu się na żywiciela, samica świerzbowca drąży w skórze kanały i tunele, gdzie po kopulacji składa jaja. Pasożyt żywi się limfą, złuszczonym naskórkiem i wysiękiem. Po wykluciu się z jaja świerzbowiec w formie larwy wydostaje się na powierzchnię skóry, gdzie przechodzi powtórną wylinkę.

Pasożyt jest ściśle związany ze swym żywicielem. Poza żywicielem może przetrwać do 10 dni.

Najwyraźniejszym objawem świerzbowca drążącego u psa jest silny świąd widoczny już kilka dni po kontakcie z zarażonym osobnikiem. Sarkopotoza rozwija się do pełnego stadium w ciągu 3 – 4 miesięcy.

Jednym z charakterystycznych objawów zarażenia świerzbowcem jest reakcja psa na drażnienie końcówki małżowiny usznej. Odruch kończynowo-uszny jest istotną wskazówką dla opiekunów zwierząt, lecz nie przesądza o inwazji świerzbowca. Ostateczną diagnozę może postawić lekarz weterynarii po zbadaniu próbek wyskrobin z ran na skórze zwierzęcia.

Świerzbowiec drążący atakuje w pierwszej kolejności:

• okolice brzucha
• krawędzie małżowin usznych
• stawy łokciowe
• okolice głowy
• okolice mostka
• łapy

Na skórze zarażonego świerzbowcem zwierzęcia pojawiają się:

• grudki
• rumień
• szaro-żółte strupy
• wyłysienia
• apatia
• utrata masy ciała

Co gorsza, zwierzę zarażone świerzbowcem drążącym uporczywie i silnie się drapie, co skutkuje w krótkim czasie naruszeniem powłoki skóry i wtórnymi infekcjami, które pogarszają kondycję zwierzęcia.

Świerzbowiec uszny u psa Otodectes cynotis

Świerzbowiec uszny to również pajęczak z grupy pasożytniczych roztoczy. Aktywność tego pasożyta wywołuje stany zapalne okolic uszu u zwierząt, zwane otodektozą.

Świerzbowiec uszny nie przenika przez skórę zwierzęcia, lecz żyje na jej powierzchni żywiąc się naskórkiem i resztami wydzieliny. Aktywność świerzbowca wywołuje u zarażonego zwierzaka silny świąd i zmusza go do uporczywego drapania, potrząsania głową i ocierania się o ostre przedmioty.

Otodektoza, podobnie jak sarkopotoza jest chorobą silnie zaraźliwą i wystarczy przelotny kontakt z chorym zwierzęciem lub przedmiotami, z których korzysta, by zainfekować kolejną ofiarę. Kolejnym podobieństwem jest fakt, iż obydwa rodzaje świerzbowca atakują głównie zwierzęta słabe, młode, zaniedbane i bezdomne.

Objawem charakterystycznym dla inwazji świerzbowca usznego jest bezwonna, ciemna i sucha wydzielina z uszu. Jeśli pies silnie się drapie, może dojść do nadkażenia bakteryjnego lub grzybicznego, a wydzielina z uszu może wtedy silnie i nieprzyjemnie śmierdzieć.