Tabletka na odrobaczanie psa

Kiedy podać psu tabletkę na odrobaczanie?

Opieka nad zwierzęciem domowym nie może ograniczać się wyłącznie do karmienia i wyprowadzania na spacer. Pies potrzebuje zabezpieczenia przed chorobami (szczepienia) i profilaktyki przeciw pasożytom. Z poniższego artykułu dowiesz się jakie pasożyty mogą zaatakować Twojego pupila i jak temu przeciwdziałać. Zapraszamy do lektury!

Zdjęcie ilustracyjne / Adobe Stock

Spis treści:

• Podział pasożytów
• Pasożyty wewnętrzne – droga transmisji
• Zoonozy – zagrożenie dla człowieka
• Kiedy podać psu tabletkę na odrobaczanie?

Podział pasożytów

Pasożyty atakujące organizm psa można podzielić na dwie grupy:

– ektopasożyty – dokonujące inwazji drogą zewnętrzną

– endopasożyty – bytujące w narządach wewnętrznych zwierzęcia.

Do ektopasożytów zaliczamy:

• Kleszcze
• Pchły
• Wszy
• Wszoły
• Świerzbowce

Pasożyty zewnętrzne żywią się krwią psa (lub naskórkiem), czym prowokują dodatkowe infekcje i uczulenia. Często są żywicielem pośrednim dla innych, agresywnych pasożytów oraz przenoszą i wywołują choroby wektorowe.

Endopasożyty atakujące psa to m. in.:

• Tasiemce (bąblowiec, kręćkowy i psi)
• Glisty
• Tęgoryjce
• Włosogłówki
• Pierwotniaki
• Nicienie (sercowy i płucny)

W dzisiejszym artykule skupimy się na zagrożeniu wewnętrznym, czyli robakach dokonujących inwazji głównie na układ pokarmowy zwierzęcia.

Pasożyty wewnętrzne

Pasożyty wewnętrzne – droga transmisji

Tasiemiec psi Dipylidium caninum

Tasiemiec psi Dipylidium caninum to podstępny pasożyt jelitowy, który do inwazji na swego żywiciela ostatecznego, psa, wykorzystuje innego robaka: pchły lub wszy.

Tasiemiec infekuje owady, które żywią się krwią zwierzęcia. Pies wygryzając lub wylizując sobie swędzące miejsca po ugryzieniach, połyka przypadkowo zarażone pchły i wszy.

Następnie tasiemiec rozpoczyna drogę do jelita cienkiego żywiciela, gdzie zaczyna się żywić, rozmnaża się, a następnie w odchodach zwierzęcia przekazuje jaja z inwazyjnymi larwami do środowiska zewnętrznego.

tasiemiec, bąblowiec E. Granulosus

Inny tasiemiec, bąblowiec E. Granulosus również opanowuje układ pokarmowy żywiciela ostatecznego, lecz wybiera inną drogę transmisji.

Jaja tasiemca bąblowca znajdują się w odchodach zarażonego osobnika (lisa, psa, wilka), a do układu pokarmowego dostają się poprzez zjedzenie gleby, pokarmu, roślin, zainfekowanych odchodami. Pies zjadając trawę, mięso zwierzęcia z otorbionymi larwami tasiemca lub tarzając się na ziemi, gdzie był kał chorego zwierzęcia również może zarazić się tasiemcem. Wystarczy, że wyliże swą sierść i wprowadzi w ten sposób pasożyta do swojego wnętrza.

Objawy zarażenia tasiemcem

Pies manifestuje zarażenie tasiemcem poprzez następujące objawy:

• Wymioty
• Biegunkę
• Utratę masy ciała przy normalnym spożywaniu pokarmu
• Apatię
• Gorszą kondycją sierści
• Obecność jaj w odchodach lub na sierści czy psim posłaniu
• Wylizywanie okolic odbytu
• Saneczkowanie

Glisty Toxocara canis

Glisty Toxocara canis to robaki jelitowe. Zwierzęta domowe, psy i koty są dla nich żywicielem ostatecznym.

U silnych osobników pozostają w formie bezobjawowej, a zwierzęta zarażone glistami są wyłącznie aktywnym nosicielem. Samice glist są niezwykle płodne, potrafią dziennie składać do 20 tys. jaj.

Glisty stanowią szczególnie groźne zjawisko u szczeniąt, psów osłabionych innymi chorobami i dla psich seniorów.

U szczeniąt zaburzają etap wzrostu i zakłócają rozwój. W przypadku dużej liczby glist, może dojść masywnego zaburzenia funkcjonowania narządów wewnętrznych i w efekcie, do śmierci zwierzęcia.

Glisty przedostają się do organizmu psa drogą pokarmową: przez zjedzenie zakażonego glistami mięsa, roślin, traw oraz w mleku karmiącej suki i drogą łożyskową (na etapie życia płodowego). Otorbione larwy glist pozostające w uśpieniu w narządach wewnętrznych suki, aktywują się na skutek burzy hormonalnej wywołanej ciążą. Przemieszczają się drogą krwionośną do łożyska przyszłej matki i zarażają szczenięta w formie płodowej.

Dlatego suki przed kryciem starannie się odrobacza, jak również leki przeciwpasożytnicze podaje się całemu miotowi po narodzinach.

Niestety, jeśli glisty raz opanowały organizm samicy psa, to istnieje wysokie prawdopodobieństwo zarażenia przyszłych miotów i żadne środki odrobaczające nie pokonają larw otorbionych w narządach suki.

Jaja glist są nieprawdopodobnie odporne na niekorzystne warunki środowiskowe. Mogą przeczekać nawet kilka lat na nowego żywiciela.

Objawy zarażenia glistami:

• Wymioty
• Biegunka
• Utrata masy ciała
• Brak wzrostu (u szczeniąt)
• Apatia
• Gorszy wygląd sierści
• Obecność robaków w kale zwierzęcia
• Wylizywanie okolic odbytu
• Saneczkowanie

Tęgoryjce Ancylostoma caninum

Tęgoryjce Ancylostoma caninum obierają drogę do psiego żywiciela przez skórę zwierzęcia, a następnie drogą krwionośną przenoszą się do jelita, serca i płuc.

Szczenięta mogą zarazić się od matki, pijąc jej mleko.

Objawy zarażenia tęgoryjcem

Psy manifestują zarażenie tęgoryjcem poprzez:

• Wymioty
• Biegunki lub zaparcia
• Utratę masy ciała
• Kaszel (gdy pasożyt dostanie się do płuc)
• Gorączkę
• Obecność jaj w kale lub wymiocinach psa
• Saneczkowanie
• Pogorszenie stanu sierści

Włosogłówki Trichurius vulpis

Włosogłówki Trichurius vulpis to nicienie żywiące się krwią psa, a bytujące w jego jelicie grubym. Psy zarażają się zjadając pokarm zainfekowany jajami pasożyta lub pijąc wodę np. z kałuży, w której znajdują się robaki.

Włosogłówki wywołują stan zapalny jelita grubego i mają wpływ na zahamowanie wzrostu i rozwoju młodych psów.

Objawy zarażenia nicieniami

Psy zainfekowane tym pasożytem:

• cierpią na niedokrwistość
• mają zaburzenia pokarmowe
• cierpią na biegunki (często z obecnością śluzu)
• są zabiedzone i wychudłe.

Giardia Giardia duodenalis

Pierwotniak giardia Giardia duodenalis to jednokomórkowy pasożyt z grupy wiciowców. Występuje najczęściej w dużych skupiskach zwierząt, w hodowlach, schroniskach, azylach, gdzie zwierzęta piją ze wspólnej miski i korzystają z niedezynfekowanych pomieszczeń.

Psy zarażają się wylizując sobie sierść i jedząc z tych samych naczyń.

Objawy zarażenia pierwotniakiem  Giardia duodenalis:

• cuchnące biegunki
• wychudzenie
• brak apetytu
• odwodnienie (wskutek biegunki)

Zoonozy – zagrożenie dla człowieka

Człowiek również może zostać zarażony przez pasożyty atakujące psa.

Poniżej przedstawiamy kilka chorób odzwierzęcych, zoonoz, które są niebezpieczne dla ludzi:

• Wścieklizna – niezwykle niebezpieczna choroba wirusowa, która co pół minuty zabija jedną osobę w Indiach. Na całym świecie co rok pochłania od 30 do 70 tysięcy ofiar w ludziach. Główną drogą transmisji na człowieka jest kontakt ze śliną zarażonego zwierzęcia, w wyniku ugryzienia. Najczęściej wściekliznę roznoszą nietoperze, psy, lisy, małpy.
• Borelioza – choroba przenoszona przez kontakt ze śliną zakażonego kleszcza.
• Bąblowica – tasiemczyca, choroba przenoszona na człowieka wskutek kontaktu z odchodami zarażonych zwierząt (lisów, psów, wilków). Człowiek zaraża się jedząc niemyte owoce, warzywa lub spożywa pokarm brudnymi od ziemi rękoma. W grupie ryzyka są osoby zbierające runo leśne czy myśliwi.
• Giardioza – choroba pasożytnicza, którą człowiek może zarazić się np. myjąc twarz w wodzie z jeziora czy rzeki, w której żyją zarażone bobry. Picie wody z niewiadomego miejsca, kąpiel w jeziorach może przyczynić się do zapadania na chorobę.

Kiedy podać psu tabletkę na odrobaczanie?

Pierwszy raz odrobacza się psy po ukończeniu trzeciego tygodnia życia, a następnie powtarza czynność co dwa, trzy tygodnie. Po ukończeniu przez psa szóstego miesiąca życia, należy odrobaczać go raz na miesiąc. Później, przynajmniej trzy razy w roku.