Tasiemiec u psa – droga zarażenia, objawy, zagrożenie

Przyjęcie pod swój dach czworonoga wiąże się z szeregiem obowiązków, na jakie opiekun psa powinien być przygotowany. Karmienie, wyprowadzanie na spacer i zabawa są niezmiernie ważne dla funkcjonowania psa, lecz nie może na nich kończyć się odpowiedzialność człowieka. Do podstawowych zadań, z jakimi opiekun psa powinien się zmierzyć opiekując się zwierzęciem jest dbanie o zdrowie czworonoga. Wiedza, na jakie niebezpieczeństwa zdrowotne może być narażony pies i jak powinna wyglądać odpowiedzialna profilaktyka jest kluczowa dla dobrostanu zwierzęcia. Ten materiał jest poświęcony pasożytom jelitowym, jednemu z powszechnych zagrożeń występujących w otoczeniu psa, a konkretnie – tasiemcowi psiemu.

Pasożyty – zagrożenie dla zwierząt domowych

Mamy dla państwa dwie wiadomości: dobrą i złą. Zgodnie z niepisaną zasadą obowiązującą w tego typu stwierdzeniach, zaczniemy od złej wiadomości.

Tak, Wasz pies z ogromnym prawdopodobieństwem, bo liczonym nawet w 85 procentach, zetknął się choć raz w swoim życiu z pasożytami wewnętrznymi lub/i zewnętrznymi.

I nie ma najmniejszego znaczenia, jak bardzo jest przez Was kochany, często kąpany, szczotkowany, noszony na rękach i czym karmiony. W kwestii występowania pasożytów nie jest istotne czy Wasz pies wychodzi wyłącznie na smyczy, nie ma kontaktu z innymi psami oraz jakie ma przyzwyczajenia.

Pasożyty są wpisane poniekąd na stałe w życie psów.

Teraz czas na tę dobrą, pocieszającą informację: profilaktyka związana z odrobaczaniem oraz dostępność środków bójczych dla pasożytów pozwala skutecznie zapobiegać pojawianiu się pasożytów u Waszych psów.

Dlaczego należy regularnie odrobaczać psy?

Opiekunowie psów powinni zdawać sobie sprawę, że kwestia odrobaczania zwierząt domowych ma istotne znaczenie z dwóch powodów:

• Odpowiedzialność za życie, zdrowie oraz komfort swojego czworonożnego podopiecznego

Endopasożyty, czyli robaki bytujące w układzie pokarmowo-jelitowym psa znacznie obniżają dobre samopoczucie zwierzęcia. Biegunki, bóle brzucha, wymioty, duszności osłabiają układ odpornościowy psa, ułatwiają zapadalność na inne choroby, utrudniają dorastanie i dojrzewanie (u młodych osobników), zaburzają funkcjonowanie narządów wewnętrznych, a w skrajnych przypadkach mogą doprowadzić do śmierci zwierzęcia.

• Odpowiedzialność za swoje zdrowie i członków swojej rodziny

Niektóre choroby odzwierzęce posiadają potencjał przeniesienia się z psa na człowieka. I choć organizm ludzki nie jest idealnym środowiskiem do rozwoju robaków jelitowych, to obecność pasożyta ma negatywny wpływ na funkcjonowanie narządów wewnętrznych człowieka, może doprowadzić do uszkodzenia organów wewnętrznych takich jak mózg, oczy, kręgosłup, układ nerwowy czy wątrobę.

Najbardziej narażone na tasiemczycę są małe dzieci i młodzież do 15-tego roku życia, u których nawyk mycia rąk po kontakcie ze zwierzęciem nie jest jeszcze wypracowany.

Tasiemiec psi Dipylidium caninum

Jednym z powszechniej występujących u psów robaków jelitowych jest tasiemiec psi. Ten endopasożyt posiada niezwykle sprytny i przemyślany sposób infestacji.

Przedostaje się bowiem do organizmu swego żywiciela ostatecznego, psa wykorzystując zwyczaje żywieniowe innych pasożytów, pcheł lub wszoł.

Pchły czy wszoły żerując na skórze psa połykają przypadkowo jaja tasiemca psiego. Następnie, gdy zainfekowana pchła zaczyna żerować na skórze innego psa, wywołuje swą aktywnością silny i przykry świąd.

Pies ugryziony przez pchłę drapie się, wygryza oraz wylizuje bolesne miejsca na skórze, a przy okazji połyka zarażone jajami tasiemca psiego ektopasożyty.

Tym sposobem jaja tasiemca przedostają się wprost do układu pokarmowego swego żywiciela ostatecznego, gdzie mogą przekształcić się w kolejną formę pasożyta i rozpocząć prokreację.

Dojrzała postać tasiemca psiego osiąga pokaźne rozmiary, może bowiem dochodzić do 80 cm długości.

Dorosła forma pasożyta bytuje głównie w jelicie cienkim psa przyczepiona do ścianki narządu ostrymi hakami.

Obecność tasiemca w organizmie wywołuje u psa:

• silne stany zapalne z uszkodzonych narządów,
• alergie spowodowane zatruciem organizmu toksycznymi odpadami metabolizmu pasożyta,
• zaburzenia pracy narządów wewnętrznych
• złe samopoczucie

Tasiemiec – pasażer na gapę

Pasożyty nie dążą do całkowitego wyniszczenia organizmu swego żywiciela, gdyż są z nim związane do końca swojego życia. Śmierć żywiciela to również koniec ich życia. Głównym celem aktywności pasożyta jest długa i owocna koegzystencja kosztem sił witalnych żywiciela. Im dłużej pasożyt będzie mógł produkować kolejne pokolenia robaków, tym skuteczniej zabezpieczy ciągłość gatunkową.

Niestety, w pewnych przypadkach zmasowana inwazja tasiemca w organizmie psa kończy się śmiercią zwierzęcia. Taka sytuacja ma miejsce, gdy pasożyt opanuje organizm słabszy, obciążony innymi chorobami, bardzo młody lub starszy.

Ponadto system immunologiczny zarażonego tasiemcem psa nie radzi sobie tak dobrze z innymi infekcjami, co również ma obciążający wpływ na zdrowie zwierzęcia.

Symptomy obecności tasiemca psiego

Obecność pasożyta w organizmie psa może być manifestowana w następujący sposób:

• widoczne gołym okiem człony tasiemca: w odchodach, na posłaniu, na sierści, na podłodze, gdzie pies lubi leżeć
• saneczkowanie, czyli tarcie zadem psa o podłoże to próba uśmierzenia świądu podczas wydobywania się jaj pasożyta z odbytu
• wymioty
• biegunki
• chudnięcie przy niezmienionej diecie
• apatia
• pogorszenie wyglądu sierści
• zahamowanie wzrostu u szczeniąt

Jak przeciwdziałać tasiemczycy?

Najskuteczniejszym sposobem na przeciwdziałanie pojawieniu się tasiemca u psa jest regularne podawanie zwierzęciu preparatów odrobaczających zaleconych przez lekarza weterynarii oraz stosowanie środków odstraszających i zabójczych dla pcheł.