Czy jesteś profesjonalistą?

Niektóre treści i reklamy zawarte na tej stronie przeznaczone są wyłącznie dla profesjonalistów związanych z weterynarią

Przechodząc do witryny www.weterynarianews.pl zaznaczając – Tak, JESTEM PROFESJONALISTĄ oświadczam,że jestem świadoma/świadomy, iż niektóre z komunikatów reklamowych i treści na stronie przeznaczone są wyłącznie dla profesjonalistów, oraz jestem osobą posiadającą wykształcenie medyczne lub jestem przedsiębiorcą zainteresowanym ofertą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Nie jestem profesionalistą

Welsh corgi – ulubieniec brytyjskiej rodziny królewskiej

Nazwa: Welsh Corgi (Cardigan i Pembroke)

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania

Klasyfikacja FCI: Grupa I, sekcja 1

Wzorzec FCI nr: Cardigan: 38; Pembroke: 39

Wielkość: Średnia

Wysokość w kłębie: Cardigan: 26,5-31,5 cm; Pembroke: 25,4-30,5 cm

Waga: Cardigan: 11-17 kg; Pembroke: 10-13 kg

Szata: Cardigan: krótka lub średnio długa, twarda, możliwie prosta, z podszerstkiem, wodoodporna; Pembroke: średniej długości, prosta, z gęstym podszerstkiem; nie może być miękka, kędzierzawa lub szorstka.

Maść: Cardigan: dowolna, z białymi znaczeniami lub bez, biel nie powinna dominować; Pembroke: jednolicie ruda, śniada lub płowa, czarna podpalana, także z białymi znaczeniami na łapach, piersi i szyi. Dopuszczalna niewielka ilość bieli na głowie i pysku.

Długość życia: 12-15 lat

Początkowo hodowlą welsh corgi zajmowali się tylko prawdziwi pasjonaci tej rasy. Istniał pogląd, że wartość rodowodowego osobnika jest równa wartości kufla piwa, a do samej hodowli i utrzymywania psów trzeba dokładać. Dopiero za sprawą królewskiej następczyni tronu Elżbiety welsh corgi zyskały bardzo duże grono zwolenników, a ich popularność zaczęła wzrastać. Królowa Elżbieta II posiada pembroki od 1934 r. i są one jej ulubioną rasą.

Historia i pochodzenie rasy welsh corgi

Pochodzenie welsh corgi ciągle jest przedmiotem dyskusji. Przypuszcza się, że cardigan to jedna z najstarszych ras psów pasterskich, a razem z jamnikami mają wspólnego przodka. Prawdopodobnie psy te pojawiły się w Wielkiej Brytanii ponad 3000 lat temu. Pembroki powstały później w wyniku krzyżowań cardiganów ze szpicami, które przybyły z Wikingami przeszło 1000 lat temu bądź z flamandzkimi tkaczami w XII w. Niewykluczone również, że rasa ta pochodzi od vallhunda szwedzkiego. Istnieje również wiele teorii odnośnie do samej nazwy „corgi”. Najprawdopodobniej powstała ona w wyniku połączenia walijskiego słowa „cor” (karzeł) i „gi” (pies).

Na przestrzeni wieków psy te pilnowały gospodarstw. Wykorzystywane były do tępienia szkodników, a przede wszystkim do zaganiania tabunów koni i stad bydła za pomocą szczypania zwierząt w pęciny. Jest to cecha wrodzona tych psów. Mimo krótkich łap są ruchliwe i zwinne. Specyficzna budowa ciała pozwala im uniknąć kopnięcia przez bydło. Początkowo hodowlą cardiganów zajmowano się głównie w Walli, natomiast pembroki hodowane były przez Anglików.

O właściwej hodowli welsh corgi można mówić od lat 30. XX w. W 1925 r. w Wielkiej Brytanii odbyła się pierwsza wystawa psów tej rasy. Trzy lata później rasa została uznana przez Kennel Club. W tym czasie nie istniał jeszcze podział na cardigany i pembroki, wszystkie osobniki wystawiane były pod wspólną nazwą „welsh corgi”. Dopiero w 1934 r. cardigan i pembroke zostały uznane za odrębne rasy.

W Wielkiej Brytanii zarówno cardigany, jak i pembroki są licznie reprezentowane na wystawach. Hodowle welsh corgi powstały w Irlandii, Ameryce, Australii, a także na kontynencie europejskim. W Polsce psy te są stosunkowo mało znane, jednak z roku na rok przybywa zwolenników opisywanej rasy.

Charakter i użytkowość rasy

Pierwotnym zadaniem corgi było zaganianie bydła i do dzisiejszych czasów sprawdza się w tym doskonale. Jest to pies aktywny, o żywym temperamencie, wytrzymały i szybko reagujący. Bywa zaczepny i szczekliwy. Doskonale daje sobie radę z przepędzaniem z podwórza gryzoni i drapieżników, takich jak szczury i lisy.

Cardigany i pembroki różnią się nie tylko cechami zewnętrznymi, ale przede wszystkim charakterem. Rzadziej spotykany cardigan ma bardziej zrównoważone usposobienie i lepiej współpracuje z człowiekiem. Z uwagi na kontakt z przewodnikiem bardzo dobrze sprawdza się podczas pasienia i w psich sportach, takich jak agility czy obiedence. Usposobienie pembroke’a jest bardziej kocie, jest bardziej niezależny od zapatrzonego w swego pana cardigana.

W prowadzeniu welsh corgi wymagają stanowczego podejścia, ponieważ przejawiają skłonność do dominacji. Suki mają trudniejszy charakter niż psy – trudniej je ułożyć i podporządkować. Welsh corgi mogą być trzymane pojedynczo lub w grupie liczącej do 5 osobników.

Corgi najlepiej będzie czuł się w domu z ogrodem, ale może być utrzymywany również w mieszkaniu, o ile właściciel zadba o jego kondycję fizyczną. Pies tej rasy absolutnie nie nadaje się do kojca, gdyż potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem. Nie poleca się go rodzinom z małymi dziećmi, ponieważ bywa mało ostrożny podczas zabawy. Za to doskonale sprawdzi się jako towarzysz starszych dzieci. Obecnie welsh corgi pełnią głównie role psów do towarzystwa.

Problemy zdrowotne

Welsh corgi z natury są stosunkowo zdrowymi i odpornymi psami. Jednak istnieje kilka chorób, które są charakterystyczne dla poszczególnych ras.

Zarówno cardigan, jak i pembroke narażone są na choroby dziedziczne:

  • dysplazję stawów biodrowych,
  • zwichnięcie rzepki,
  • dysplazję stawów łokciowych.
  • Poza wymienionymi chorobami, jeszcze do niedawna dość dużym problemem w hodowli cardiganów był postępujący zanik siatkówki (PRA). Hodowcy poprzez badania i odpowiednią selekcję starają się ją eliminować. U pembroka potwierdzono dziedziczną skłonność do innej rzadkiej choroby – niedoboru czynnika von Willebranda.

Według literatury [2] welsh corgi mają również skłonności do takich chorób, jak:

  • przetrwała błona źrenicza (PPM),
  • dwurzędowość rzęs,
  • zaćma,
  • dysplazja siatkówki,
  • niedoczynność tarczycy,
  • mielopatia zwyrodnieniowa (DM),
  • przepuklina kroczowa,
  • cystynowa kamica pęcherza moczowego.
  • Cardigany i pembroki przejawiają też skłonności do młodzieńczej kulawizny.
  • Starsze psy narażone są na chorobę zwyrodnieniową stawów kręgosłupa, a także dyskopatię.

Z tego względu należy zwracać szczególną uwagę na prawidłowe żywienie psów tej rasy, ponieważ mają tendencję do tycia.

Zdarza się, że pies potrzebuje pomocy podczas krycia. Porody są stosunkowo długie i ciężkie, co wynika z budowy dróg rodnych i wielkości szczeniąt.

Specyfika żywienia rasy

Welsh corgi należy żywić racjonalnie. Rodzaj karmy i jej ilość należy dobrać indywidualnie do potrzeb danego osobnika, uwzględniając jego wiek, stopień aktywności, a także porę roku. Ważne jest, aby zwrócić uwagę na ilość protein, ponieważ zbyt wysoka zawartość białka może wywołać problemy skórne.

Dawniej welsh corgi, jako psy wiejskie, były żywione bardzo ubogo. Według informacji zawartych w literaturze [1] w diecie cardigana powinno się znaleźć: mięso zająca, ryby i wołowina. Należy unikać ryżu, soi i buraków. W diecie pembroka najlepiej uwzględnić ryby, jagnięcinę i drób. Nie zaleca się zaś koniny, wołowiny, soi, owoców cytrusowych i awokado. Wynika to z zasobów obszarów, z których pochodzą te dwie rasy psów. W okresach intensywnego linienia warto dodawać do pokarmu, po wcześniejszej konsultacji z lekarzem weterynarii, środki poprawiające kondycję sierści i skóry, natomiast w starszym wieku – chroniące stawy, z glukozaminą i chondroityną.

Gdy corgi zaczyna się starzeć, jego potrzeby żywieniowe ulegają zmianie, ponieważ zmienia się metabolizm. Najlepiej stosować wówczas specjalną dietę. Karmy przeznaczone dla starszych psów są lekkostrawne i mniej kaloryczne, mogą zawierać również więcej błonnika i witamin.

Pielęgnacja welsh corgi

Okrywa włosowa welsh corgi jest zwarta i dwuwarstwowa, składa się z twardego włosa okrywowego i obfitego, miękkiego podszerstka. Z uwagi na dość krótką okrywę włosową welsh corgi nie wymaga złożonych zabiegów pielęgnacyjnych. Do codziennej pielęgnacji na pewno przydadzą się twarda włosiana szczotka i metalowy grzebień o szerokim i wąskim rozstawie zębów. Welsh corgi najczęściej linieje dwa razy do roku – najintensywniej na wiosnę. Wymiana szaty w zimie trwa zwykle około miesiąca. W tym czasie powinno się wyczesywać corgi nawet codziennie, aby szybciej pozbyć się martwego włosa. Psa kąpiemy w miarę potrzeb, 3-4 razy w roku. Raz w tygodniu powinno się sprawdzić uszy i systematycznie skracać pazury, jeśli same się nie ścierają.

Autor:


mgr Anna Malwina Stojak, zootechnik, groomer

Zdjęcia:

Z archiwum autorki

Piśmiennictwo:

1. Cusick W.D.: Canine Nutrition & Choosing the best food for your breed of dog. Adele Publications Inc., USA 1990.

2. Bell J.S., Cavanagh K.E., Tilley L.P., Smith F.W.: Rasy psów i kotów. Przewodnik weterynaryjny. Galaktyka, wyd. I, 112-114, 465 -467, Łódź 2013.

3. Monkiewicz J., Wajdzik J.: Kynologia. Wiedza o psie. Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczego, Wrocław 2007.

4. Räber H.: Encyklopedia psów rasowych, Tom I. Multico, Warszawa 1999.

5. Redlicka A.: Corgi cardigan i pembroke oraz ich krótkonodzy kuzyni. PWRiL, Warszawa 1996.

6. Redlicka A., Redlicki M.: Brytyjskie psy pasterskie. Mako Press, Warszawa 2000.

7. Verplank M.: Notes from the grooming table. Animus, Inc., USA 2004.

8. Żmuda-Kozina Ż.: Welsh corgi pembroke i cardigan – optymista i filozof. „Przyjaciel Pies”, nr 5, 2009.

Nasi klienci