Rasa królików futerkowych

Króliki domowe i użytkowe pochodzą od jednego wspólnego dzikiego przodka. Jednak wskutek zabiegów hodowlanych człowieka bądź też samorzutnie, w środowisku naturalnym, wytworzyło się ich wiele ras, czasami bardzo różniących się między sobą. Różnią się one przede wszystkim wielkością, umaszczeniem, proporcjami sylwetki, a także kształtem pyszczka czy kształtem uszu. Największe z nich mogą osiągnąć wagę nawet 12 kilogramów, a najmniejsze osobniki nie przekraczają kilograma. Które rasy królików są najpopularniejsze? Jakie istnieją typy królików oraz jakie są ich cechy charakterystyczne? Na te pytania odpowiemy w poniższym artykule! Zapraszamy do lektury!

zdjęcie ilustracyjne / Adobe stock

Krótka charakterystyka królików

Króliki należą do rodziny zającowatych, a do hodowli domowej są przeznaczone specjalne, udomowione gatunki. Wszystkie króliki charakteryzują się dużą energicznością i ruchliwością. Wymagają one dużej aktywności fizycznej każdego dnia, a co za tym idzie, potrzebują odpowiedniej ilości miejsca i nie powinny być zmuszone do spędzania większości dnia w zamknięciu. Najbardziej aktywne są rano oraz wieczorem, co może być dla niektórych osób problematyczne. Warto zdawać sobie sprawę również z tego, że króliki należą do indywidualistów. Nie lubią, gdy w zbyt dużym stopniu ingeruje się w ich przestrzeń i czują się wtedy niepewnie. Tak samo nie są zwolennikami noszenia na rękach. Wynika to z faktu, że ich kości oraz kręgosłup są bardzo delikatne i o wiele pewniej czują się w pozycji leżącej. W zależności od gatunku ich średnia długość życia wynosi około 7-10 lat.

Podział królików ze względu na typ

Wszystkie rasy królików dzieli się ze względu na typ użytkowy. Ze względu na kierunek użytkowania wśród ras użytkowych rozróżnia się cztery typy:

• typ mięsny – przeznaczony przede wszystkim do produkcji mięsa
• typ mięsno futerkowy – przeznaczony zarówno do produkcji mięsa, jak i futra
• typ futerkowy – przeznaczony tylko do produkcji futerka
• typ wełnisty – przeznaczona do dostarczania wełny

Co ciekawe wśród pierwszego – typu mięsnego – przez hodowców popierana jest tylko jedna rasa zwana baranem francuskim. Natomiast wśród mięsno futerkowych można spotkać już 5 ras takich jak: biała polska średnia, niebieska wiedeńska, biała wiedeńska, szynszyl oraz srebrzysta francuska. Wśród dwóch pozostałych typów, również wymienia się tylko po jednej rasie. Dla futerkowego – rasa czarna podpalana, a dla wełnistego – angorska biała.

Charakterystyka najpopularniejszych ras królików

Barany francuskie 

(typ mięsny) – Ich cechą charakterystyczną jest wysoka masa ciała, zwykle od 5 do 6 kilogramów, ale zdarzają się osobniki osiągające nawet 7,5 kilograma. Najpopularniejsze umaszczenie występujące w tej rasie to szare zającowate lub całkowicie białe. Szczególną cechą w budowie ciała jest garbonosa głowa, szerokie czoło oraz bardzo długie, swobodnie zwisające uszy z zaokrągloną końcówką. Zwykle mają zbitą budowę ciała, silne tylne nogi i bardzo umięśniony zad.

Szynszyl

(typ mięsno-futerkowy) – Ma srebrzysto szare futerko o niebieskim odcieniu. Jego barwa powinna być równomierna zarówno na grzbiecie, bokach, piersiach, głowie, uszach, jak i nogach. Budowa ciała tej rasy jest krępa. Głowa powinna być średniej wielkości, zaokrąglona z prosto stojącymi, średniej długości uszami. Szynszyle są rasą szczególnie płodną, która jest przystosowana do życia w różnych warunkach klimatycznych.

Białe i niebieskie wiedeńskie h3

(typ mięsno- futerkowy) – Rasa biała ma charakterystyczne niebieskie oczy. Natomiast niebieskie cechują się futerkiem o gołębio niebieskiej lub stalowo niebieskiej barwie. Długość ich tułowia sięga zwykle około 50 centymetrów.

Czarny podpalany

(rasa futerkowa) – ma wyjątkowo piękne, gęste futro o połyskującym czarnym włosie. Jego masa ciała jest niewielka, a zwykle osiąga od 2 do 2,8 kilogramów. Rasa wyjątkowo ruchliwa, płodna, ale także mało wybredna i odporna na choroby.

Królik angorski 

(rasa wełnista) – króliki tej rasy ważą stosunkowo niewiele, bo około 3-3,5 kilogramów. Mają jednak długie włosie, zwykle nie krótsze niż 8 centymetrów. Dorosłe sztuki dają od 150 do nawet 450 gramów wełny rocznie, a jakość ich mięsa nie jest szczególnie dobra.