Dodano: 30.06.2019, Kategorie: Kynologia
Barbet – francuski pies wodny
Kraj pochodzenia: Francja
Klasyfikacja FCI: Grupa VIII, Sekcja 3
Wzorzec FCI nr: 105
Wielkość: Średnia
Wysokość w kłębie: pies 58 – 65 cm; suka 53 – 61 cm
Waga: 17 – 28 kg
Szata: Długa, wełnista i kędzierzawa, może tworzyć sznury. Równomiernie pokrywa całe ciało, wygląda naturalnie – ta naturalność jest niezbędną cechą rasy.
Maść: Jednolicie czarna, szara, czekoladowa, płowa, piaskowa lub biała, łaciata, z mniejszymi lub większymi łatami. Dopuszczalne rozmaite odcienie płowe i jasnopłowe. Pożądany jednakowy odcień na całym ciele.
Długość życia: ok. 13 – 15 lat
Barbet to pies typowo użytkowy, którego cechuje ogromna pasja łowiecka. Po dziś dzień wykorzystywany jest do polowania na ptactwo wodne. Do jego zadań należy nie tylko wyszukanie oraz wypłoszenie ptactwa ukrytego w zaroślach i trzcinach, ale również aportowanie ustrzelonych sztuk. Rasa wykazuje skłonność do charakterystycznej stójki i dużą odporność na niesprzyjające warunki atmosferyczne.
Historia i pochodzenie rasy Barbet
Barbet jest starą rasą psów wodnych, pochodzącą z obszarów Francji. Jej nazwa wzięła się od francuskiego słowa barbe, które oznacza brodę – będącą jego charakterystyczną cechą. Po dziś dzień pochodzenie rasy nie jest do końca wyjaśnione. Trudności sprawia fakt, że początkowo barbetami nazywano grupę psów, a nie konkretną rasę. Sytuacja zmieniła się dopiero w XIX w. W wyniku odpowiedniej selekcji i krzyżowania psów powszechnie nazywanych „barbetami” uzyskano wiele ras. W tym czasie wykształciły się pudle, psy w typie wyżła, m.in. gryfon korthalsa, gryfon bouleta, jak również barbet.
Dawniej barbet był bardzo popularnym i wszechstronnym psem myśliwskim. Ceniony był za ogromną pasję łowiecką i wytrzymałość. Pracował w bardzo trudnych warunkach. Tam, gdzie człowiek nie dawał rady, barbet sprawdzał się doskonale. Z uwagi na swoją gęstą, kędzierzawą i grubą okrywę włosową był bardzo wytrzymały na trudne warunki atmosferyczne. Do jego zadań należało nie tylko aportowanie ptactwa wodnego, ale również wystrzelonych strzał. Potrafił wystawiać zwierzynę i odnaleźć każdy trop.
O właściwej hodowli psów tej rasy możemy mówić dopiero od II poł. XIX w. W 1886 r. opracowano pierwszy wzorzec rasy. Barbet początkowo zaliczany był przez FCI do sekcji wyżłów kontynentalnych. Z czasem przeniesiono go do sekcji psów wodnych, co znacznie wpłynęło na zakres jego specjalizacji. Hodowlę utrudniły I i II wojna światowa. W tym czasie utracono wiele psów, a rasa była poważnie zagrożona. Dzięki entuzjastom rasy i ich pracy hodowlanej udało się ją jednak ocalić.
Obecnie barbet, zarówno w Polsce, jak i w innych krajach, jest rasą rzadką. Wpływa na to mała populacja, niewielka liczba ośrodków hodowlanych, brak znajomości rasy, a także dość czasochłonna pielęgnacja.
Charakter i użytkowość Barbet
Barbet ma zrównoważone usposobienie. Jest przyjazny, radosny, wesoły i ruchliwy. Łatwo przywiązuje się do właściciela i łatwo się go układa – pod warunkiem, że właściciel wykaże się konsekwencją. Jest bardzo inteligentny i spostrzegawczy. Wytrzymały i zawsze chętny do pracy w każdych warunkach. Lubi czuć się potrzebny. Jednak choć chętnie poddaje się nauce, to szybko się nudzi.
Pies tej rasy jest oddany swej rodzinie i nie lubi samotności. Z uwagi na ogromne pokłady energii potrzebuje bardzo dużo aktywności i uwagi ze strony właściciela. Pomimo że jest przedstawicielem rasy typowo myśliwskiej, znajduje miejsce w rodzinach, jako pies towarzyszący. Jest opanowany i lubi dzieci. Nie przejawia agresji w stosunku do ludzi ani do zwierząt. Nie jest szczekliwy, natomiast jest bardzo ufny nawet w stosunku do obcych – te cechy sprawiają, że nie nadaje się na stróża.
Dzisiaj barbety wykorzystuje się również w dogoterapii. Pracują z osobami niewidomymi, jako psy towarzyszące pomagają niepełnosprawnym. Ponadto świetnie sprawdzają się w zawodach sportowych, takich jak: agillity, obedience, dock-diving.
Barbet to idealny pies, ale tylko dla aktywnego właściciela, wymaga wysiłku zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Odpowiednio prowadzony, może dostarczyć wiele satysfakcji. Pies tej rasy podlega próbom pracy.
Problemy zdrowotne rasy
Z uwagi na to, że hodowle barbeta są nieliczne, a populacja stosunkowo mała – liczba chorób odnotowanych w ośrodkach hodowlanych jest niewielka.
Z natury są one zdrowymi i odpornymi psami myśliwskimi. Nie są szczególnie obciążone chorobami dziedzicznymi, jednak warto wykonać standardowe badania w kierunku dysplazji stawów biodrowych i łokciowych. Warto też zwrócić większą uwagę na oczy, bowiem u psów tej rasy odnotowano entropię. Zdarzały się również przypadki epilepsji.
Barbety są psami długowiecznymi. Średnia długość życia przedstawicieli tej rasy wynosi ok. 14 lat. Znane są jednak przypadki, kiedy psy dożywały nawet 18 lat.
Przedstawiciele tej rasy są psami stosunkowo trudnymi w hodowli. Wpływ na ten stan rzeczy ma mała liczebność populacji, a co za tym idzie – wąska i mało zróżnicowana pula genetyczna.
Specyfika żywienia Barbet
Barbeta należy żywić racjonalnie. Rodzaj karmy i jej ilość powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb danego osobnika. Podczas ustalania diety należy brać pod uwagę: wiek, wielkość, stan zdrowia, stopień aktywności psa oraz porę roku.
Najłatwiej i najbezpieczniej podawać odpowiednio zbilansowaną, pełnowartościową karmę – suchą bądź mokrą. Można również podawać karmę przygotowaną przez właściciela – gotowaną lub w typie BARF (dieta złożona z surowych kości i mięsa). W przypadku posiłków przygotowywanych samodzielnie bardzo ważna jest odpowiednia suplementacja.
Pielęgnacja francuskiego psa wodnego
Barbet ma długą, wełnistą i kędzierzawą sierść, która wymaga szczególnej pielęgnacji. Okrywa włosowa jest dwuwarstwowa bądź jednowarstwowa, bez podszerstka. Sierść równomiernie pokrywa całe ciało, natomiast włos na głowie tworzy charakterystyczną brodę (fr. barbe) – stąd nazwa rasy.
Aby zachować szatę w jak najlepszym stanie, psa należy czesać przynajmniej dwa razy w tygodniu. Szczególną uwagę warto zwrócić na brzuch, wewnętrzną stronę ud, słabiznę, miejsca za uszami, brodę i okolice głowy. Do codziennej pielęgnacji przyda się: szczotka typu pin brush (szczotka szpilkowa), pudlówka, grzebień o szerokim i wąskim rozstawie zębów, a także nożyczki do rozcinania kołtunów.
Psa kąpiemy w miarę potrzeby, pamiętając, aby przed kąpielą włos był dokładnie rozczesany.
Sierści nie należy golić ani trymować. Stanowi ona doskonalą ochronę przed niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi. Z natury jest zupełnie nieprzemakalna. Pozostawiona w stanie naturalnym osiąga długość ok. 13 cm. Może tworzyć sznury. Łatwo się spilśnia, gdy pozostaje dłuższa, dlatego zazwyczaj raz w roku strzyże się włos jednakowo na całym ciele, tak by nie zmieniać linii sylwetki. Pozostawia się dłuższą brodę oraz brwi.
Wszelkie zabiegi należy wykonywać tak, aby pies wyglądał naturalnie, by zachował bezpretensjonalny roboczy wygląd.
Piśmiennictwo:
Cunliffe J.: Rasy Psów. Kompendium. Parragon, Bath 2005.
Fournier A.: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Carta Blanca, Warszawa 2012.
Krämer E. M.: Rasy psów. MULTICO, Warszawa 1998.
Ściesielski K.: Hodowla Psów. SGGW, Warszawa 2004.
Räber H.: Encyklopedia psów rasowych, tom II. MULTICO, Warszawa 1995.
Wilcox B., Walkowicz Ch.: Atlas ras psów świata, MUZA, Warszawa 1998.
Verplank M.: Notes from the grooming table.
Animus Inc., USA 2004.
http://frenchwaterdog.org.
http://bbfrenchtreasure.free.fr.
www.zkwp.pl.
Autor:
mgr inż. Anna Malwina Stojak
zootechnik, groomer
Zdjęcia:
Z zasobów redakcji