Tajemnica lekarska – uwagi prawne dla lekarza weterynarii

Za tajemnicę, jak powszechnie przyjmuje się w literaturze przedmiotu, uważa się wszelkie informacje bez względu na źródło ich pochodzenia, które z założenia nie są przeznaczone do udostępnienia osobom nieuprawnionym [1, 2, 3].

Za osobę nieuprawnioną należy w tym miejscu uznać tę, która nie należy do wąskiego kręgu osób, które ze względu na posiadane kompetencje i wiedzę oraz wynikające z nich uprawnienia niezbędne do wykonywania zawodu lub danych czynności posiadają dostęp do informacji o charakterze niejawnym. Cecha niejawności jest charakterystyczna dla informacji objętych tajemnicą [1]. Zakres tajemnicy obejmuje zatem tylko te informacje, które ze względu na swą niejawność są lub przynajmniej co do zasady powinny być niedostępne dla szerszego kręgu osób.

W ujęciu szerszym można powiedzieć, że informacje poufne objęte tajemnicą nie mogą zostać uzyskane przez osoby zainteresowane w drodze zwykłych, powszechnie dostępnych czynności. Wynika z tego, że tajemnica nie dotyczy informacji, które charakteryzują się przymiotem jawności, nie są poufne, a zatem są dostępne do powszechnego wglądu. Wynika z tego również, że tego typu informacje nie mogą stanowić tajemnicy, gdy są podane do publicznej wiadomości lub są faktami powszechnie znanymi. Ostatnie zdanie, mimo że jest swego rodzaju oczywistością, zostało powołane w wyroku Sądu Najwyższego¹. Z powyższego można wywnioskować, że aby dana informacja mogła zostać objęta tajemnicą, musi spełniać już z samego założenia dwie przesłanki: po pierwsze nie może być wcześniej powszechnie dostępna lub podana do publicznej wiadomości (i tym samym dla każdego łatwo dostępna) oraz po drugie – zostały powzięte środki celem ochrony jej poufności. Zatem informacja nie może być znana ani łatwo dostępna.

ZAWÓD ZAUFANIA PUBLICZNEGO

Co do zasady osoby, które mają dostęp do informacji objętych tajemnicą, zobowiązane są do zachowania ich poufności. Obowiązek ten może wynikać wprost z przepisów prawa, czyli ex lege, i najczęściej dotyczy dostępu w związku z wykonywanie funkcji publicznej lub wykonywaniem zawodu zaufania publicznego. Zawód zaufania publicznego jest, jak podaje J. Taczkowska-Olszewska [2], „kwalifikowaną formą wolnego zawodu”. Wolne zawody stanowią grupę, która charakteryzuje się co najmniej pięcioma cechami (patrz uwagi P. Sarneckiego [3]):

• wykonywane są w związku ze szczególnym natężeniem funkcji publicznej;

• ich wykonywanie związane jest z dostępem do informacji chronionych przed ujawnieniem ze względu na ochronę interesu publicznego bądź prywatnego;

• od osób wykonujących te zawody wymaga się niekaralności oraz wysokiego poziomu etyki zawodowej, co wiąże się z podporządkowaniem zasadom deontologii zawodowej;

• istnieje ścisły nadzór i kontrola nad wykonywaniem zawodu przez samorząd zawodowy; będąc swego rodzaju udziałem we władztwie publicznym;

• inne rozumienie czynności zarobkowych.

To ostatnie należy rozumieć w tym znaczeniu, iż wykonywanie zawodu zaufania publicznego, nie może być nastawione prima facie na czerpanie jak największych korzyści zarobkowych, innymi słowy sui generis, maksymalizację zysków.

Reasumując wszystkie pięć przesłanek, należy stwierdzić, iż zawód zaufania publicznego wiąże się z osobistą odpowiedzialnością za treść i rezultaty pracy, a to z kolei wynika z przekazania przez państwo do strefy prywatnej części swych funkcji, związanych z realizacją zadań państwa wobec społeczeństwa. Dlatego też, jak słusznie zauważa H. Izdebski [4], są one „kwalifikowanymi zawodami regulowanymi” lub też inaczej „zawodami względnie regulowanymi”. Mając na uwadze powyższe wywody, nie ma wątpliwości co do faktu, iż właśnie zawód lekarza weterynarii należy do grupy zawodów zaufania publicznego. W świetle przepisów kodeksu spółek handlowych², który w art. 88 zawiera listę zawodów uznawanych za wolne na gruncie przepisów o spółce partnerskiej, wśród nich do tej grupy zalicza się także lekarza weterynarii. Z kolei wolnym zawodem w rozumieniu Ustawy z 20 listopada 2011 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne³ jest pozarolnicza działalność gospodarcza wykonywana osobiście między innymi również przez lekarza weterynarii.

Skoro tak, to chociażby już z tego faktu wynika obowiązek zachowania poufności danych powziętych podczas wykonywania czynności leczniczych. Obowiązek ten nabiera szczególnego charakteru w przypadku wykonywania zawodów medycznych. W literaturze powszechnie wymienia się wśród nich: lekarza, lekarza dentystę, pielęgniarki i położne, diagnostów laboratoryjnych, aptekarza, psychologa i felczera. W katalogu tym brak lekarza weterynarii. Wynika to z faktu, iż owe zawody medyczne związane są z ochroną danych dotyczących pacjenta jako człowieka. Pomimo tego w myśl chociażby ochrony samych dóbr osobistych zawartych w art. 23 KC, tajemnica lekarska w tym ostatnim przypadku wypadku nabiera szczególnego znaczenia.

W ujęciu karnistycznym, o którym szerzej w dalszej części, niewątpliwie wartości ochrony dobra prawnego, jakie stanowią zdrowie i życie człowieka, są oczywiście większe od zdrowia i życia zwierzęcia. Innymi słowy, nie ulega najmniejszej wątpliwości, że wykonywanie działalności leczniczej związane jest z koniecznością zachowania daleko idącej dyskrecji. Silnie ograniczona jawność informacji wobec osób trzecich na temat informacji dotyczących zdrowia i życia pacjenta jest podstawą funkcjonowania w tym zawodzie.

Podstawy prawne w tym zakresie są zawarte w przepisach prawa, ustawach dotyczących danych zawodów, których wykonywanie nakazuje konieczność wprowadzenia reglamentacji jawności informacji. Do takich profesji należą przede wszystkim zawody zaufania publicznego. Jednak polski ustawodawca, mając na uwadze świadomość gradacji stopnia ważności informacji, jakie mogą zostać ujawnione, wyróżnia te zawody, których ochrona powinna mieć szczególny, prawnie uregulowany charakter. Są to: lekarz, adwokat, radca prawny, notariusz, doradca podatkowy, dziennikarz. To z kolei odpowiednio rodzi obowiązek powstania szczególnie prawnie chronionej tajemnicy odpowiednio: lekarskiej, adwokackiej, radcowskiej, notarialnej, doradcy i dziennikarskiej. Nie oznacza to jednak, że inne zawody, również zaliczające się do tych z grupy zaufania publicznego, nie są objęte obowiązkiem zachowania tajemnicy. Do nich możemy zaliczyć chociażby tajemnice jawności informacji w związku z wykonywaniem zawodu psychologa, psychoterapeuty, architekta. W grupie drugiego stopnia gradacji znajduje się również lekarz weterynarii. Jednak te sześć zawodów, w tym również tajemnica lekarska, są w związku z przepisami kodeksu postępowania karnego (dalej KPK) objęte szczególną ochroną.

Podstawę normatywną w tym zakresie stanowi art. 180 KPK⁴, który brzmi: osoby obowiązane do zachowania w tajemnicy informacji niejawnych o klauzuli tajności „zastrzeżone” lub „poufne” lub tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu lub funkcji mogą odmówić zeznań co do okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek, chyba że sąd lub prokurator zwolni te osoby od obowiązku zachowania tajemnicy, jeżeli ustawy szczególne nie stanowią inaczej.

Ponadto zgodnie z § 2 osoby obowiązane do zachowania tajemnicy notarialnej, adwokackiej, radcy prawnego, doradcy podatkowego, lekarskiej, dziennikarskiej lub statystycznej mogą być przesłuchiwane co do faktów objętych tą tajemnicą tylko wtedy, gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości, a okoliczność nie może być ustalona na podstawie innego dowodu.

Brzmienie tego artykułu zostanie zmienione nowelą z 2015 r. Zatem de lege ferenda zgodnie z art. 180 KPK osoby obowiązane do zachowania w tajemnicy informacji niejawnych o klauzuli tajności „zastrzeżone” lub „poufne” lub tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu lub funkcji będą mogły odmówić zeznań co do okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek, chyba że sąd lub prokurator dla dobra wymiaru sprawiedliwości zwolni te osoby z obowiązku zachowania tajemnicy, jeżeli ustawy szczególne nie stanowią inaczej. Na postanowienie w tym przedmiocie przysługuje zażalenie.

W komentarzach do tego artykułu stwierdza się, że tajemnica lekarska obejmuje informacje związane z pacjentem, uzyskane w związku z wykonywaniem zawodu lekarza⁵. W piśmiennictwie przyjmuje się, że „tajemnica zawodowa lekarza oznacza wiadomość związaną z osobą pacjenta znaną określonemu kręgowi osób, której nie powinny poznać inne osoby, a poznaną przez lekarza w związku z wykonywaniem zawodu, czyli podczas prowadzenia leczenia czy diagnostyki”⁶ [5, 6].

Wracając do owego stopnia gradacji ważności danych, należy stwierdzić, że dane, do których mają dostęp osoby wykonujące zawody medyczne i lekarze weterynarii, są zaliczane w doktrynie przedmiotu do tzw. danych wrażliwych w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie danych osobowych.

TAJEMNICA ZAWODOWA

Obecnie obowiązujący system prawa nie podaje legalnej definicji tajemnicy zawodowej. Można zatem na nasze potrzeby określić ją jako tajemnicę związaną z wykonywaniem danego zawodu. Tajemnica w ujęciu podmiotowym będzie dotyczyła z jednej strony podmiotu, którego dotyczą określone informacje (w naszym wypadku jest to pacjent), z drugiej z kolei strony podmiotu, który na podstawie przepisów ustawy jest zobowiązany do ich nieujawniania [7].

Obowiązek zachowania tajemnicy jest prawnie określony w ustawach pragmatycznych regulujących dany zawód oraz w kodeksach etyki zawodowej i deontologii. W przypadku lekarza weterynarii będzie to ustawa o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych⁷. Cecha charakterystyczna tajemnicy zawodowej to przede wszystkim jej niejawność. Określenie tejże niejawności dotyczy jej granic i treści informacji oraz wyznacza ograniczenia dostępu do niej. Druga cecha charakterystyczna to ścisły związek z wykonywaniem zawodu, a zatem jej specyfika. Inny bowiem będzie charakter informacji poufnych i zarazem samej tajemnicy w przypadku lekarza, inny w przypadku adwokata, jeszcze inny charakter będzie miała tajemnica państwowa czy służbowa. Te dwie ostatnie nie mogą być absolutnie mylone z tajemnicą zawodową sensu stricto. Tajemnica zawodowa wynika z „przyjętego przez osobę zobowiązania do nieujawniania lub niewykorzystywania informacji, z którymi zapoznała się w związku z pełnioną funkcją, wykonywaną pracą, działalnością publiczną, gospodarczą lub naukową” [3]. W tym ujęciu będzie dotyczyła lekarza weterynarii.

Źródła prawa dotyczące obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej lekarza weterynarii stanowią:

• Ustawa o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych z 21 grudnia 1990 r.,

• Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z 29 lipca 1993 r. w sprawie postępowania dotyczącego odpowiedzialności zawodowej lekarzy weterynarii,

• Kodeks Etyki Lekarza Weterynarii uchwalony Uchwałą nr 3/2008/VII Nadzwyczajnego VII Krajowego Zjazdu Lekarzy Weterynarii z 26 stycznia 2008 r.

W świetle tych przepisów właściciel lub opiekun zwierzęcia jest uprawniony do uzyskania informacji o stanie zdrowia zwierzęcia, metodach leczenia, dających się przewidzieć skutkach ich zastosowania lub zaniechania oraz o przewidywanych kosztach usługi weterynaryjnej, natomiast lekarz weterynarii zobowiązany jest do zachowania tych informacji w tajemnicy.

Zgodnie z art. 29 Kodeksu Etyki Lekarza Weterynarii, niezależnie od charakteru wykonywanej czynności, obowiązuje tajemnica zawodowa. Zwolnienie z niej może nastąpić bądź za zgodą posiadacza zwierzęcia, bądź w przypadku zagrożenia zdrowia publicznego lub gdy tego wymaga ustawa. Naruszenie obowiązku zachowania tajemnicy lekarskiej może skutkować odpowiedzialnością cywilną, karną, zawodową i dyscyplinarną [5].

Sama tajemnica lekarska objęta jest szczególną ochroną, a co za tym idzie wynikają z niej pewne prawa, ale również obowiązki. Nie może ona zostać ujawniona w całości lub chociażby nawet częściowo, ze względu na ochronę dobra prawnego, jakim jest prywatność pacjenta. Ochrona informacji dotyczących stanu zdrowia może być niewątpliwie zaliczona do katalogu dóbr osobistych z art. 23 KC. Informacje objęte tajemnicą należą do sfery intymności pacjenta i stanowią jego dobro osobiste chronione przez prawo [6-10].

Jednak owo dobro prawne, jakim jest prywatność pacjenta, czasami musi ustąpić miejsca innemu, jakim jest dobro wymiaru sprawiedliwości, które okazuje się w tym porównaniu dobrem o większej wartości.

ZAKRES TAJEMNICY ZAWODOWEJ

Tajemnicę zawodową, w szczególności zaś tajemnicę lekarską, w kontekście uczestnictwa lekarza w procesie karnym w roli świadka należy rozważać w związku z zakazami dowodowymi dotyczącymi ujawnienia informacji o pacjencie leczonym przez tego lekarza. Zakazy dowodowe stanowią przepisy wyłączające dowodzenie określonych faktów ze względu na ochronę dóbr o szczególnie dużej wartości. Takim dobrem szczególnej wartości jest właśnie ochrona niejawności informacji dotyczących zdrowia pacjenta⁸.

W ujęciu przedmiotowym zakres tajemnicy lekarskiej należy rozważać w kontekście treści art. 180 § 2 KPK. Istotny jest przede wszystkim związek posiadanych wiadomości z wykonywaniem działalności leczniczej. Związek i zakres uzyskanych wiadomości należy rozważać w ujęciu szerokim. Trzeba przez to rozumieć, że ochrona dotyczy zarówno informacji uzyskanych w sposób bezpośredni (bez uzyskania których niemożliwy byłby dalszy proces leczenia), jak i tych, które „zostały uzyskane przypadkiem”. Dla ważności zachowania tajności informacji nie ma znaczenia sposób uzyskania tych informacji. Zatem nie ma znaczenia, czy informacje na temat pacjenta zostały uzyskane bezpośrednio od niego w trakcie zbierania wywiadu, badania podmiotowego i przedmiotowego, czy w drodze samodzielnego spostrzeżenia, czy od opiekuna prawnego, od osoby bliskiej, czy przepadkiem od osoby trzeciej, zasłyszane z rozmowy innych osób. Nie ma także znaczenia prawdziwość tych informacji (w pewnych bowiem przypadkach, gdy dojdzie do ich ujawniania, w grę wchodzi także podejrzenie pomówienia osoby).

UCHYLENIE TAJEMNICY

Przesłuchanie lekarza w procesie karnym na okoliczność informacji dotyczących bezpośrednio pacjenta jest ograniczone warunkowo (jeżeli nie zostaną spełnione określone warunki, nie można przesłuchać lekarza na tę okoliczność). Powyższe warunki zostały określone w art. 208 KPK. Artykuł ten określa dwa warunki, które muszą zostać spełnione kumulatywnie (jeżeli będzie spełniony tylko jeden z nich, nadal nie można ujawnić tajemnicy). Po pierwsze, jest to „niezbędność dla dobra wymiaru sprawiedliwości” oraz „niemożność ustalenia okoliczności na podstawie innego dowodu”. Oznacza to, że ujawnienie tajemnicy należy traktować jako ultimum refugium, czyli ostateczność w sytuacji, gdy wszystkie pozostałe możliwości pozyskania źródeł informacji zawiodły bądź okazały się niemożliwymi do przeprowadzenia w trakcie procesu. W tym wypadku należy zadać sobie pytanie, czy istnieje realna możliwość, aby dany fakt został ustalony na podstawie przeprowadzenia innego dowodu? Poza tym dowód musi mieć cechę niezbędności, przez którą należy rozumieć „niemożność dokonania ustaleń za pomocą innych środków dowodowych”, w sytuacji gdy inne środki dowodowe zawiodły [6, 10].

Decyzja o uchyleniu tajemnicy podejmowana jest przez sąd. Podlega ona kontroli instancyjnej w drodze zażalenia. W postępowaniu przygotowawczym w przedmiocie przesłuchania lub zezwolenia na przesłuchanie decyduje sąd, na posiedzeniu bez udziału stron, w terminie nie dłuższym niż 7 dni od daty doręczenia wniosku prokuratora. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie. Szczególną uwagę należy zwrócić na wyjątkowość i ostateczność podjętej przez sąd decyzji w sprawie uchylenia tajemnicy. Przemawiają za tym dwa fakty. Po pierwsze, możliwość uchylenia tajemnicy lekarskiej przewidują tylko przepisy procedury karnej. Takiej możliwości nie daje już kodeks postępowania cywilnego czy kodeks postępowania administracyjnego. Sprawy karne traktowane są jako te, które w związku z dużym znaczeniem dla dobra społeczeństwa i wymiaru sprawiedliwości muszą zostać zabezpieczone ewentualnym ujawnianiem tajemnicy. Wyważanie miary wielkość wartości dobra interesu państwa i jednostki, jaką w tym przypadku jest pacjent, ma kluczowe znaczenie. Bowiem tylko sprawy o przestępstwa karne mają taki ciężar gatunkowy w porównaniu ze sprawami cywilnymi i administracyjnymi, który pozwala przeważyć nad dobrem ochrony interesu jednostki. Wiele kontrowersji budzi fakt, co należy rozumieć przez pojęcie „dobro wymiaru sprawiedliwości”. Ogólnie zwykło się przyjmować, że jest to „potrzeba ustalenia prawdy obiektywnej” [6, 10].

PODSUMOWANIE

Jak słusznie zauważa Taczkowska-Olszewska [2], obowiązek dochowania poufności informacji stanowi w przypadku wszystkich zawodów medycznych normę etyczną wyrażoną wprost w kodeksach deontologicznych. Podobnie jest w przypadku Kodeksu Etyki Lekarza Weterynarii. Zakres chronionych informacji wyznaczany jest granicami prawa do prywatności bez względu na to, czy czynności lecznicze dotyczą samego pacjenta, czy właściciela zwierzęcia. Prywatność podlega samoistnej ochronie prawnej, posiada bowiem status prawa podmiotowego w cywilistycznym ujęciu treści art. 23 KC.

Na koniec należy zauważyć, że ochrona poufności danych w obu przypadkach jest rozważana na dwóch płaszczyznach. Zgodnie bowiem ze zdaniem doktryny na temat wykładni przepisów dotyczących tej materii będą to płaszczyzny negatywna i pozytywna. Wynika z tego, że osoby wykonujące zawody medyczne, a także lekarze weterynarii, w swoich działaniach zobowiązane są nie tylko do powstrzymania się od udostępniania poufnych informacji osobom nieuprawnionym (sens negatywny – zaniechanie ujawniania), ale również wdrożenia takich działań, które mają dawać gwarancję ich tajności (sens pozytywny – działanie w celu dania rękojmi ich poufności).

Autorzy zwracają szczególną uwagę na problem zakresu obowiązywania tajemnicy lekarskiej. Koprowska [7] wskazuje, że tajemnica lekarska nie obejmuje swoim zasięgiem jedynie informacji związanych stricte z leczeniem pacjenta, ale także wszelkie informacje o jego otoczeniu i pochodne, o których lekarz może dowiedzieć się przy okazji. Dotyczy to przede wszystkim sytuacji majątkowej i rodzinnej pacjenta, zarobków czy relacji z krewnymi. Tego typu informacje objęte są poufnością w przypadku tajemnicy lekarskiej dotyczącej zarówno lekarza, jak i lekarza weterynarii. Zatem powszechnie przyjmuje się, że zakresu tajemnicy nie można zawęzić jedynie do danych medycznych zawartych w historii choroby oraz danych personalnych pacjenta. Tajemnica lekarska dotyczy zawsze osób trzecich. Jak słusznie zauważa Sąd Najwyższy w swoim wyroku⁹, „wszelkie informacje dotyczące osoby pacjenta, tj. jego stan majątkowy, a także cywilny, a przede wszystkim informacje dotyczące jego stanu zdrowia, nie powinny być rozpowszechniane”. Ponadto należy pamiętać, że tajemnica lekarska obejmuje zarówno wypowiedzi lekarza, jak i różne dokumenty. Zawiera normy dotyczące tworzenia i przechowywania dokumentacji medycznej, czyli historii choroby, kartoteki lekarskiej, dane wprowadzone do komputera.

Okoliczności, które wyłączają lub ograniczają tajemnicę lekarską, określają ustawy zawodowe [8, 9, 10]. Dzieje się tak, gdy jest to niezbędne dla praktycznej nauki zawodów medycznych lub dla celów naukowych, w przypadku zaistnienia konieczności zgłoszenia państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla miejsca rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej, państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu lub innym podmiotom właściwym ze względu na rodzaj choroby zakaźnej, zakażenia lub zgonu z powodu choroby zakaźnej. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego¹⁰ „całość opinii biegłego lekarza objęta jest tajemnicą lekarską i jej udostępnianie jest ograniczone dla stron i na użytek konkretnego postępowania”.

Piśmiennictwo:

1. Kunicka-Michalska B.: Przestępstwa przeciwko ochronie informacji i wymiarowi sprawiedliwości, komentarz do kodeksu karnego. Warszawa 2009,
s. 251.

2. Taczkowska-Olszewska J.: Obowiązek ochrony tajemnic medycznych a dziennikarskie prawo do informacji. „Medyczna Wokanda”, nr 4, Poznań 2012,
s. 101 i nast.

3. Sarnecki P.: W sprawie znaczenia konstytucyjnego określenia „zawód zaufania publicznego”. „Ekspertyzy i Opinie Prawne” 2001, nr 5, s. 28 i nast.

4. Izdebski H.: Sprawowanie pieczy nad wykonywaniem zawodu przez samorządy zawodowe materiały z konferencji zorganizowanej przez Komisję Polityki Społecznej i Zdrowia Senatu RP.

5. Ciągarlak R.: Obowiązek zachowania tajemnicy lekarskiej przez lekarza weterynarii. [dostęp na dzień: 20.06.2014]

6. Hoc S.: Ochrona informacji niejawnych i innych tajemnic ustawowo chronionych. Wybrane zagadnienia. Opole 2006, s. 202.

7. Koprowska M.: Zachowanie tajemnicy lekarskiej. http://medsukces.pl/zachowanie-tajemnicy-lekarskiej/ [dostęp na dzień 30.06.2014].

8. Jabłońska J.: Tajemnica lekarska jako podstawa zaufania w relacji lekarz-pacjent. „Medyczna Wokanda”, 4/2012, s. 115 i nast.

9. Boratyńska K., Górski A., Sakowicz A., Ważny A.: Kodeks postępowania karnego. Komentarz. C.H. Beck, 2003, s. 234 i nast.

10. Huk A.: Tajemnica lekarza w polskim procesie karnym. ABC Dom Wydawniczy, s. 199-208.

Przypisy:

¹ Patrz wyrok SN z 9 marca 1993 r. WRN 8/93, OSNKW 1993, nr 7-8, poz. 49, s. 49.

² Ustawa Kodeks spółek handlowych z 15 września 2000 r.  (Dz.U. nr 94, poz. 1037).

³ Ustawa z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. nr 144, poz. 930).

⁴ Ustawa Kodeks postępowania karnego z 6 czerwca 1997 r.  (Dz.U. nr 89, poz. 555).

⁵ Na podstawie art. 40 ust. 1 Ustawy z 5 grudnia 1996 r.
o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 277, poz. 1634 ze zm.).

⁶ Istnieją wątpliwości, czy należy rozszerzać to na lekarza weterynarii.

⁷ Ustawa z 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych (Dz.U. 1991, nr 8, poz. 27).

⁸ Nie wiadomo, czy należy rozumieć ten przepis w ujęciu wykładni rozszerzającej na kompetencje lekarza weterynarii, z uwagi na dostęp do informacji dotyczących właściciela zwierzęcia.

⁹ Zob. wyrok SN z 19 stycznia 1987 r., I CR 337/86, Legalis.

¹⁰ Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna – 22 kwietnia 1991 r., III KR 161/90.

Autor:

mgr prawa, lek. med. Łukasz B. Pilarz
Indywidualna Prywatna Praktyka Lekarska w Gliwicach
Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach

Streszczenie:
W artykule poruszono zagadnienie charakteru tajemnicy lekarskiej w związku z wykonywaniem czynności leczniczych przez lekarza weterynarii. Celem jest porównanie zakresu i siły obowiązywania zachowania poufności danych w zawodach lekarza i lekarza weterynarii. Omówione zostały także warunki i sposób uchylenia tajemnicy w obu przypadkach.